Της Στεύης Τσούτση.
Σας γράφω με μάτια πρησμένα από αγρύπνια αλλά μυαλό που κοντεύει να κάψει φλάτζα.
Δεν ξενύχτησα σε κάποιο από τα χλιδάτα μπαρ της παραλιακής, ούτε σε κανένα εναλλακτικό καφενέ των Κάτω Πετραλώνων. Ξενύχτησα στους 4 τοίχους του σπιτιού μου, φέρνοντας βόλτες και χαράζοντας σε κάθε κύκλο μου το πάτωμα.
Δεν είναι λίγα όσα έχουν συμβεί σε λιγότερο από 24 ώρες.
Για την ακρίβεια δεν είναι απλά λίγα, είναι πρωτοφανή.
Όσοι με ξέρετε, γνωρίζετε πολύ καλά πως δεν τάσσομαι υπέρ κάποιου κόμματος. Μόνο μου κόμμα ο άνθρωπος, όσο περίεργο κι αν ακούγεται αυτό. Και σπανίως θα μιλήσω για πολιτική, καθώς δεν είναι λίγες οι φορές που έχω δει διαθέσεις, παρέες, ακόμη και οικογένειες να χαλούν από πολιτικούς καυγάδες. Αν με ρωτήσετε, θα σας περιγράψω την ιδανική, ευνομούμενη, αξιοκρατική κοινωνία, που δίνει ευκαιρίες. Μια κοινωνία με σεβασμό προς όλους τους ανθρώπους. Φιλοσοφία θα μου πείτε. Μπορεί και να είναι.
Που θέλω να καταλήξω; Ότι δεν πρόκειται να διαβάσετε κάποια πολιτική διακήρυξη. Από αυτές γεμίσαμε από χθες το βράδυ. Πύρινοι λόγοι στήριξης ή αποστροφής του δημοψηφίσματος., την κυβέρνησης, των “άλλων”…
Κακός χαμός.
Βγήκαν σημαίες στα μπαλκόνια, ηρωικά ΟΧΙ γράφτηκαν στους τοίχους των social media -μπορεί και στους δρόμους, όρκο δεν παίρνω- και παράλληλα ουρές στήθηκαν στα ΑΤΜ και στα ταμεία των σούπερ μάρκετ. Ο Έλληνας ετοιμάζεται για πολιορκία. Επανάσταση ή τρομοκρατία; Μάλλον μια μίξη και των δύο.
Εγώ, όμως, δε θα βγάλω καμία σημαία στο δρόμο. Ούτε και θα πάω να τραβήξω χρήματα από έναν άδειο λογαριασμό τραπέζης. Μεταξύ μας δεν έχω ιδέα που βρίσκεται η κάρτα ανάληψης. Πάνε χρόνια που δεν την έχω χρησιμοποιήσει. Ό,τι κερδίζω δεν προλαβαίνει να φτάσει στην τράπεζα. Γίνεται ΔΕΗ, νερό, φακές…
Εγώ θα σας πω ότι φοβάμαι. Είμαι η ντροπή του Έθνους αλλά δε φοβάμαι να παραδεχτώ πως … φοβάμαι. Χθες δεν έκλεισα μάτι. Και αναμένεται να μην ξανακοιμηθώ ποτέ μέχρι να μπουν όλα σε μια τάξη. Αν υπάρξει τάξη.
Ναι, φοβάμαι. Για όλες αυτές τις αλλαγές που βλέπω να έρχονται και που φοβάμαι ότι δεν ξέρω μήτε το 1% των συνεπειών τους. Μόνο τα πάνω πάνω. Αυτά που με αφήνουν να μάθω.
Φοβάμαι την αστάθεια, φοβάμαι τον εσωτερικό διχασμό που οποιαδήποτε απόφαση θα φέρει. Φοβάμαι για όλους αυτούς που φοβούνται και βγήκαν στο δρόμο να αγοράσουν ένα πακέτο μακαρόνια.
Μη βιαστείτε να μου παραθέσετε ένα σωρό επιχειρήματα για να προσπαθήσετε να με τραβήξετε στο δικό σας “ΝΑΙ” ή “ΌΧΙ”. Δε θα σας ρωτούσα, άλλωστε, ποτέ τι θα ψηφίσετε. Είναι δικαίωμα σας ότι κι αν πιστεύετε. Όπως και δικό μου, αναφαίρετο δικαίωμα είναι να φοβάμαι…
Ξέρετε μόνο για ποιον δε φοβάμαι;
Κι εδώ είναι το οξύμωρο του πράγματος. Δε φοβάμαι ούτε για σας, ούτε για μένα. Γιατί αυτός που έχει μάθει να παλεύει δε χάνεται ποτέ. Δεν ντρέπεται να δουλέψει οπουδήποτε, προκειμένου να ζει αξιοπρεπώς, δίχως να του χτυπούν οι δανειστές την πόρτα. Εγώ αυτόν τον άνθρωπο τον καμαρώνω και ξέρω πως θα τα καταφέρει.
Για τους άλλους, τους κηφήνες, λίγα ξέρω κι ακόμη λιγότερα με νοιάζουν. Ας κοιμηθούν όπως έστρωσαν. Αν και κάτι μου λέει πως πάλι θα τα καταφέρουν. Βλέπετε τα παράσιτα έχουν τον αψόφιστο -βέβαια αν είχαν και τον αψήφιστο θα ήμασταν καλύτερα…-
32 χρόνια περιφέρομαι σε τούτο τον κόσμο κι είναι η πρώτη φορά που το χέρι μου θα ρίξει σε κάλπη δημοψηφίσματος. Κι αυτό το καμαρώνω. Και θα το καμάρωνα είτε το πρότεινε ο Αλέξης, ο Γιωργάκης ή ο Κωστάκης. Γιατί με μάθαν να λέω πως ζω στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία. Και γιατί έπρεπε να ξημερώσει μια ευλογημένη μέρα που αυτό θα το ζούσα και στο πετσί μου. Και ξημέρωσε. Ίσως λίγο αργά…Ίσως πάνω στην ώρα. Δεν ξέρω αν την αντέχουμε τόση Δημοκρατία. Αφήνω τους ειδικούς να το κρίνουν.
Εγώ παίρνω το φόβο μου και πάω να συνεχίσω δουλειά.
Ελπίζοντας πως κάποια μέρα, εγώ και πόσοι ακόμη συνομήλικοι μου, θα κάνουμε τη δουλειά που σπουδάσαμε κι όχι κάτι άλλο απλά για να φυτοζωούμε…
