Έχει γεμίσει όλο το ίντερνετ σήμερα με «Ένα βίντεο που δε δημοσίευσαν τα ΜΜΕ», με βαρύγδουπους τίτλους για τις τηλεοράσεις που κρύβουν τον ανθρώπινο πόνο των Ελλήνων – και μας ζητείται να το κοινοποιήσουμε παντού! Ποιος είναι λοιπόν ο ανθρώπινος πόνος των Ελλήνων;
Το είδα στου δημοσιογράφου Δημήτρη Αλικάκου που λέει πως μόλις μάθουμε όλη την ιστορία αμέσως θα καταλάβουμε γιατί το “έκρυψαν” τα κανάλια:
Ο κ. Λάζαρος Ούλης, κάτοικος Ειδομένης, κάνει λόγο για κατάληψη του χωραφιού του (45 στρέμματα), από τους πρόσφυγες που έχουν στήσει σκηνές, με αποτέλεσμα να θέλει να το καλλιεργήσει καλαμπόκι για να ζήσει και να μην μπορεί. Και βέβαια “η πολιτεία αδιαφορεί
“Να τους βγάλουν έξω ή να με αποζημιώσουν”.
Σοβαρή μαρτυρία που φτάνει στα όρια της καταγγελίας. Έτσι δείχνει. Ένας άνθρωπος δηλώνει ότι οι πρόσφυγες τον κατέστρεψαν και δεν έχει να λεφτά να ταΐσει τα ζώα του (“70 μοσχάρια”).
Οι πρόσφυγες τον κατέστρεψαν οικονομικά λοιπόν… Ένα λεπτό!” γράφει ο Αλικάκος. “Ούλης… μα τι μου θυμίζει αυτό το επώνυμο; Ούλης… Ω μα ναι! Ο Λάζαρος Ούλης!
Μια μικρή πολιτεία έχει δημιουργηθεί στην Ειδομένη, εκεί όπου οι πρόσφυγες και οι μετανάστες περιμένουν υπομονετικά να περάσουν τα σύνορα με την ΠΓΔΜ.
Καντίνες και μικρά υπαίθρια μαγαζάκια, χωρίς βιτρίνες αλλά με άκρως απαραίτητα τρόφιμα και υλικά για τους πρόσφυγες, βρίσκονται διασκορπισμένα στην περιοχή.
Ανήκουν ίσως σε εκείνα τα λίγα «καταστήματα» της χώρας στα οποία δεν υπάρχει πλέον άγχος για το αν θα «βγει» ο τζίρος της ημέρας.
Μία από τις πιο κερδοφόρες και νόμιμες επιχειρήσεις ανήκει στον Λάζαρο Ούλη, ο οποίος, αφού τοποθέτησε την καντίνα του σε ένα χωράφι που του ανήκει, ξεκίνησε να εξυπηρετεί τους πρόσφυγες προσφέροντάς τους σάντουιτς.
Οπως δηλώνει, μάλιστα, ο ίδιος, πουλάει έως και 3.000 σάντουιτς την ημέρα!!!
«Υπάρχουν πολλοί σύλλογοι που φέρνουν φαγητό, αλλά οι άνθρωποι εδώ το πετάνε γιατί φοβούνται την ύπαρξη χοιρινού κρέατος λόγω των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων.
Εμείς τους κάνουμε σάντουιτς με ψωμί και πατάτες», λέει μιλώντας στην Espresso ο κ. Λάζαρος. «Δίνουμε τα σάντουιτς 2 ευρώ και από 1 με 1,5 τον καφέ και το τσάι. Οταν βλέπω, όμως, ότι κάποιος έχει ανάγκη, δεν παίρνω χρήματα», λέει ο ιδιοκτήτης της καντίνας.
«Από τον δήμο μού είπαν ότι κάνω λειτούργημα. Οι ίδιοι δεν μπορούν να μου δώσουν κάποια συγκεκριμένη άδεια, αλλά μου είπαν πως αν φύγουμε από εδώ, όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα ρημάξουν το χωριό για να βρουν κάτι να φάνε» λέει ένας άλλος ιδιοκτήτης καντίνας, ο Στέφανος.
Από την πλευρά του, ένας παραγωγός, ο Τάσος Καραφουλίδης, που πουλάει ντομάτες, λεμόνια και μήλα λέει: «Ηρθα από τη Σκύδρα Πέλλας να πουλήσω φρούτα και σαλάτες. Τα δίνουμε 1 ευρώ το κιλό. Οταν μαθαίνουν την τιμή, οι άνθρωποι παθαίνουν πλάκα, αφού μας λένε ότι κάποιοι τους ζητούν 2 και 3 ευρώ».
