Της Στεύης Τσούτση.
“Να προσέχεις τον εαυτό σου”…
Πόσες φορές σου το ευχήθηκαν; Και πόσες υποσχέθηκες πως θα το κάνεις;
Μάλλον τόσες όσες δεν το έκανες.
Όχι γιατί δε θέλησες. Αλλά γιατί δεν τα κατάφερες.
Προφανώς και θέλεις να βοηθήσεις τον εαυτό σου. Να τον προστατεύσεις από κακοτοπιές, να τον απαλλάξεις από βαριά φορτία, να τον απελευθερώσεις από βαρίδια που σε πάνε στον πάτο.
Αλλά κάπου χαλάει η συνταγή και γίνονται όλα σκατά.
Πιπέρι στο στόμα, αλλά σκατά!
Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν, στιγμές σε προσπερνάνε, λάθη σου φορτώνονται στην πλάτη κι εσύ μένεις να κάνεις απολογισμούς.
Να μετράς τις παραλείψεις σου. Να μετράς εκείνες τις φορές που αποφάσισες να εθελοτυφλήσεις λες κι έτσι τα πράγματα θα γίνονταν όπως τα θέλησες.
Λάθη, πάθη, κλονισμένες εμπιστοσύνες κι άνθρωποι που φανερώθηκαν λίγοι.
Κι εσύ το ήξερες αλλά δεν έκανες τίποτα να τους διώξεις από κοντά σου. Αντίθετα, τους περιέθαλψες πιστεύοντας πως εσύ θα κατορθώσεις να βγάλεις τον καλό τους εαυτό.
Μπούρδες.
Πως θα βγάλεις κάτι που δεν υπάρχει;
Πίστεψες στα ανύπαρκτα.
Σε ανθρώπους ανιδιοτελείς, σε καταστάσεις τίμιες και διάφανες, σε αξιοκρατίες, σε fair plays και πάει λέγοντας.
Κι έφαγαν τα μούτρα σου χώμα.
Και το ήξερες καλό μου πως δε θα σου βγουν σε καλό όλα αυτά.
Το υποπτευόσουν αλλά αρνιόσουν να το παραδεχτείς. Στο φώναζε ο καθρέφτης στα μεγάλα σου ξενύχτια. Τότε που πλενόσουν από τα δάκρυα και βαφόσουν να φύγουν τα σημάδια της ψυχής από το πρόσωπο σου.
Στο φώναζε το μέσα σου.
Φυλάξου!
Προστάτευσε τον εαυτό σου. Κράτα και κάτι για σένα. Μην τα δίνεις όλα. Μη δίνεσαι.
Στα φώναζε αλλά εσύ σφύριζες αδιάφορα κοιτάζοντας αλλού.
Και τα έπαθες. Ξανά και ξανά. Και κάθε φορά έλεγες πως είναι άλλα τα δεδομένα, πως δεν πρόκειται να επαναληφθούν τα Βατερλώ του παρελθόντος. Και κάθε φορά ίδια πτώση.
Ίδια πανωλεθρία. Η δική σου…
Δάκρυα. Πόνος. Μοναξιά.
Εκείνη η ατέλειωτη μοναξιά του πληγωμένου. Που δε θέλει άνθρωπο να πει τον πόνο του από φόβο πως θα ακούσει εκείνο το μισητό “Στα έλεγα”.
Λάθη. Το ένα πάνω στο άλλο να σωριάζονται στα πόδια σου.
Κι εσύ να τα κλωτσάς, να τα διώχνεις κι εκείνα να γυρνούν πίσω.
Γιατί δεν τον πρόσeξες τον εαυτό σου. Ήθελες να το κάνεις, αναγνώριζες πως έπρεπε να γίνει αλλά δεν το έκανες.
Κι αν δε μάθεις πως γίνεται, αυτή η κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει.
Φαύλος κύκλος τα λάθη που αλλάζουν κάθε φορά κάδρο και χρώματα. Και σου δίνει στιγμιαία την ψευδαίσθηση πως κάτι είναι αλλιώτικο…
Μα δεν έχει αλλάξει τίποτα. Και δεν πρόκειται να γίνει αν δεν αλλάξεις εσύ. Αν δεν παραδεχτείς πως όλα σου τα λάθη γίνονται από μια βασική παράλειψη.
Δεν προσέχεις τον εαυτό σου.
Φοβάσαι πως θα σε πουν εγωιστή και προσπαθείς να αποδείξεις πως δεν είσαι. Και πας στο άλλο άκρο.
Αδιαφορείς για σένα. Δε σε προσέχεις.
Άλλαξε το…
Αλλαξε το όσο είναι καιρός. Όσο έχεις ακόμη το κουράγιο να σηκώνεσαι μετά από κάθε πτώση.
Δώσε διέξοδο στο φαύλο κύκλο σου και κάνε τον ευθεία. Που ξεκινά από κάπου και οδηγεί κάπου αλλού.
Σε ένα αλλού που δεν έχεις ξαναζήσει, δεν έχεις ξαναπονέσει, δεν έχεις ξανακλάψει.
Δε λέει κανείς πως δε θα ξαναγίνουν λάθη.
Αλλά θα είναι καινούρια. Που δεν τα ξέρεις, δε στα δίδαξε κανείς.
Κι ας έρθουν. Όλα στη ζωή είναι.
Εσύ αγάπα τον εαυτό σου και θα δεις πως όλα θα φτιάξουν.
Αργά ή γρήγορα, δεν ξέρει κανείς.
Τουλάχιστον εσύ το χρέος σου θα το έχεις κάνει. Θα έχεις φυλάξει ό,τι πολυτιμότερο σου δοθηκε ποτέ: Τον εαυτό σου…
