Έχω πολύ καιρό να καταθέσω μία εμπειρία ή ένα προβληματισμό μου, είτε λόγω υποχρεώσεων, είτε λόγω του οτι είναι τόσοι πολλοί. Πως να μην είναι άλλωστε με ένα παιδί που κοντεύει τα 3; Πολύ γεμάτη με εμπειρίες η ηλικία αυτή.
Παρόλα αυτά, έχω έναν προβληματισμό που δε λέει να ξεκολλήσει από το κεφάλι μου κι αναρωτιέμαι μήπως δεν ανήκω τελικά σε αυτόν τον πλανήτη, αλλά ζω στο δικό μου, απροσάρμοστο κόσμο.
Πριν από 2-3 βδομάδες λοιπόν, ήμουν στην καθημερινή μου έξοδο με το γιό μου στην πλατεία που παίζει με πολλά άλλα παιδια. Κάποια στιγμή, ο γιός μου είδε έναν τύπο που πουλάει μπαλόνια, και αναφώνησε όλος χαρα: “Λαλαλούπσιιιιιι!”. Ήθελε ένα μπαλόνι με τη Λαλαλούπσι… Ε, και του το πήρα. Όταν του το πήρα και κάθησα με τις άλλες μαμάδες & μπαμπάδες, μου είπαν σχεδόν ομόφωνα: “Καλά, του πήρες μπαλόνι Λαλαλούπσι; Είναι για κορίτσια. Εγώ του δικού μου δεν του δίνω κοριτσίστικα παιχνίδια”. Κι εγώ απάντησα: “Άντε κάλε, τι κορίτσια και αγόρια! Ο,τι θέλει ας πάρει!” Και μου απαντάει μία: “Καλά, άμα σου γίνει γκέι μην παραπονιέσαι μετά!”.
Κι ενώ δεν το είχα σκεφτεί ιδιαίτερα, η απάντηση μου ήρθε αυθόρμητη: “Κατ’ αρχήν δε θα γίνει γκέι με τη Λαλαλούπσι, ούτε με οτιδήποτε άλλο ‘κοριτσίστικο’. Και δευτερον… ας γίνει και γκέι και τρανς και ό,τι θέλει αμα έτσι νιώθει”. Τα βλέμματα απορίας και έκπληξης που εισέπραξα μετά από αυτήν την απάντηση δεν περιγράφονται. Και καλά οι μπαμπάδες. Από αυτούς το περίμενα. Αλλά ομολογώ οτι από μαμάδες δεν περίμενα τόση απολυτοσύνη. Πόσο μάλλον από μια κοπέλα της παρέας που πρώτη φορά έβλεπα, η οποία κατά τα άλλα φαινόταν μορφωμένη (πράγμα που θα με έκανε να περιμένω μια λιγότερο απόλυτη αντίδραση) και ήταν μάλιστα… νηπιαγωγός.
Μετά από τα βλέμματα αυτά ένοιωσα την ανάγκη να εξηγηθώ γιατί αισθάνθηκα οτι είχα μόλις κατεβεί από τον Άρη: “Ό,τι κι αν γίνει τον αγαπάω και δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μην τον στηρίξω, ο,τι κι αν είναι αυτό που του συμβαίνει, αν δεν κάνει κακό σε άλλους ανθρώπους”. Και πάλι τα σχόλια που εισέπραξα ήταν του τυπου; “Ε, όχι και γκέεεειιιι!!!!”.
Και για να είμαι ειλικρινής δεν έχω συναντήσει μαμά που να σκέφτεται έστω και λίγο οτι το παιδί της θα μπορούσε να γίνει γκέι. Όλες απωθούν τη σκέψη σαν να είναι κάτι τραγικό. Ε, λοιπόν για μένα δεν είναι τραγικό. Τραγικό θα ήταν να αρρωστήσει με κάποια ανίατη ασθένεια, τραγικό θα ήταν να τον χάσω, τραγικό θα ήταν να γίνει εγκληματίας. Αλλά η σεξουαλική του ταυτότητα, όχι… για μενα δεν είναι τραγική.
Αλλά βλέποντας τις άλλες μαμάδες να αρνούνται ακόμη και τη σκέψη αναρωτιέμαι: Μήπως τελικά μαζί με την αγάπη για τα παιδιά μας πάει πακέτο και η ματαιοδοξία μας; Μήπως μέσα από τα παιδιά μας θέλουμε διακαώς να δείξουμε τον “τέλειο” και “politically correct” εαυτό μας; Μήπως όμως έτσι κλείνουμε τα μάτια και τις πόρτες στο παιδί μας να είναι ο εαυτός του; Δεν ξέρω. Εγώ το βλέπω οτι καθήκον μας είναι να τα καθοδηγούμε να γίνουν καλοί και ηθικοί άνθρωποι, να μπορούν να προσαρμόζονται στις ανάγκες της μετέπειτα ζωής τους και ιδανικά να προσφέρουν έργο στην κοινωνία. Αλλά μέχρι εκεί. Το τί επιλέγουν για την προσωπική τους ζωή –με βασική προϋπόθεση ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΚΟ ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ-, είναι δικό τους θέμα.
Και τελικά αναρωτιέμαι: τι σόι αγάπη είναι αυτή που τρέφουμε για τα παιδιά μας όταν τα πιέζουμε να κάνουν το επάγγελμα που θέλουμε, να έχουν τα ενδιαφέροντα που θέλουμε, να κάνουν σχέση με αυτούς που θέλουμε, να παντρευτούν αυτούς που θέλουμε, κι αν δεν το κάνουν να τους κάνουμε σαφές οτι είναι άξια απόρριψης; Τι σόι αγάπη είναι αυτή όταν τα δικά μας όνειρα και “θέλω” υπερνικούν τις ανάγκες των παιδιών μας; Ναι, ξέρω πως η κοινωνία έχει την τάση να απομακρύνει το διαφορετικό σε σημείο που στιγματίζει και πληγώνει τους “outsider”, αλλά εκεί δεν είναι που δοκιμάζεται η αγάπη μας; Εκεί, στα δύσκολα δεν είναι που πρέπει να στηρίξουμε και όχι να απορρίψουμε τα παιδιά μας, θέτοντας έτσι σε κίνδυνο την ψυχική -άν όχι και τη σωματική- τους ακεραιότητα;
Κάθε μέρα νιώθω υπερήφανη για το γιο μου. Βλέπω ένα γεροδεμένο και δυνατό παιδί, έξυπνο, τσαμπουκαλεμένο, αστείο, εφευρετικό, τρυφερό. Και με τα αυτοκινητάκια του παίζει και με τα ελικόπτερα, και μπάλα και πατίνι. Γιατί να είμαι λιγότερο περήφανη αν παίξει και με μια κούκλα, αν δανειστεί το ροζ πατίνι της φίλης του, κι αν αυτός “ο άντρακλας” όπως τον λένε όλοι, κάποια μέρα μου ανακοινώσει οτι απλά δεν του αρέσουν οι γυναίκες;
Beatrice, η εξωγήινη μαμά…
Πηγή
