Μαριάννα Συμεωνίδη
Ξυπνάς το πρωί. Πας τουαλέτα, σηκώνεις καπάκι, κατουράς. Κάθεσαι κουζίνα με τσιγάρο. Σκέφτεσαι, ας στείλω στο Μαράκι, καιρό έχω να πηδήξω.
Το Μαράκι σε βρίζει γιατί τη θυμάσαι όποτε έχεις κ@βλες. Και καλά σου κάνει. Γιατί τι είναι το Μαράκι; Μ@λ@κ@ς; Να είναι πάντα διαθέσιμη για σένα που δεν έχεις σκοπό να τη δεις σοβαρά;
Αφήνεις κινητό. Το έφαγες το άκυρό σου, θα στείλω σε καμιά άλλη, σκέφτεσαι. Ή καλύτερη ιδέα, θα στείλω στην πρώην. Ναι, αυτή κι αν είναι ιδέα! Θα στείλω στην πρώην που με παράτησε γιατί δεν ήξερα να φερθώ, λέει.
Η πρώην ξέρει τα δικά σου πισωγυρίσματα. Ξέρει κι εκείνη όπως και το Μαράκι, ότι γυρνάς όποτε δεν έχεις με κάτι ή καλύτερα με κάποια, να ασχολείσαι. Και σε βρίζει κι αυτή. Πιο εύστοχα αυτή τη φορά, γιατί η πρώην ξέρει.
Κι έρχεσαι στο σημείο που αναρωτιέσαι: «Γιατί προκαλώ το φθόνο ολόκληρου του γυναικείου φύλου;». Καλή ερώτηση μάνα μου. Θα στην απαντήσω σύντομα και περιεκτικά. Γιατί δεν ξέρεις να φέρεσαι.
Είναι στη φύση σου να είσαι κάφρος, το καταλαβαίνω. Αλλά ξέρεις, υπάρχουν και κάποια όρια. Καλή η τρέλα, καλό και το καφριλίκι μέχρι κάποιο σημείο. Όταν τα πράγματα σοβαρεύουν καλό είναι να αρχίσεις να σοβαρεύεσαι κι εσύ. Καμία δε θέλει δίπλα της κάποιον που δεν μπορεί να κάνει μια σοβαρή κουβέντα μαζί του. Όπως και καμία δε θέλει δίπλα της κάποιον που είναι μονίμως σοβαρός, ανέκφραστος και ανοργασμικός.
Επίσης καταλαβαίνω ότι τέλειος γκόμενος δεν υπάρχει. Όπως δεν υπάρχει και τέλεια γκόμενα. Ούτως ή άλλως τα ατελή ερωτευόμαστε. Αυτά που έρχονται και αράζουν με τα δικά μας ατελή και φτιάχνουν κάτι που πλησιάζει στο ιδανικό. Γι’ αυτό άραξε κι εσύ και άκου τι θα έκανα εγώ στη θέση σου.
Αν είχα γεννηθεί καταταγμένη στο «δυνατό» φύλο θα ήμουν ο τέλειος γκόμενος. Θα είχα την αυτοπεποίθηση να κυνηγήσω τη λεία μου. Κι αν αυτή δεν ανταποκρινόταν, τουλάχιστον θα ήξερα ότι η προσπάθειά μου εκτιμήθηκε. Αν πάλι ανταποκρινόταν, θα συνέχιζα το παιχνίδι μου με ακόμη μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, θα πρόσθετα εκπλήξεις κι όμορφα λόγια πίσω από φαινομενικά σκληρές πράξεις.
Θα είχα την τρέλα να σηκώσω το τηλέφωνο και να της πω «Ετοιμάσου, έκλεισα διήμερο στο Πήλιο, σε μισή ώρα θα είμαι κάτω από το σπίτι σου». Θα επιδίωκα να περνάω περισσότερο από τον ελεύθερο χρόνο μου μαζί της γιατί οι γυναίκες αυτό ζητάμε, χρόνο. Θα την πήγαινα βόλτες, σινεμά. Θα την κρατούσα από το χέρι στις εξόδους μας. Θα την σύστηνα στους κολλητούς.
Θα μιλούσα γι’ αυτήν στους φίλους σαν να ήταν ό,τι πολυτιμότερο είχα ποτέ. Θα τους έκανα να ζηλέψουν που εγώ θα είχα αυτήν που άλλοι θα σκότωναν να αποκτήσουν. Θα την έκανα να αισθάνεται η ομορφότερη των ομορφότερων κάθε μέρα, ακόμη κι όταν δε θα ήμασταν μαζί. Θα της άφηνα τα δικά της περιθώρια, το δικό της κύκλο ελευθερίας. Θα προσπαθούσα να μην τη ζηλεύω σε επίπεδο ασφυξίας. Κι αν ζήλευα θα το έκανα κάπως διακριτικά.
Θα της αφιέρωνα τραγούδια, μέχρι να βρούμε το δικό μας, εκείνο που και μετά το χωρισμό μας θα το άκουγε και θα σκεφτόταν ό,τι όμορφο είχαμε ζήσει. Δε θα τη βομβάρδιζα με μηνύματα και κλήσεις. Λίγες είναι αυτές που θέλουν να είναι όλη την ώρα με ένα κινητό στο χέρι. Θα την έπαιρνα όσες αγκαλιές μπορούσα κι αν το αισθανόμουν θα της έλεγα ότι την αγαπώ με κάθε ευκαιρία.
Θα ήμουν όσο περισσότερο ειλικρινής μπορούσα, θα έλεγα ό,τι σκεφτόμουν, θα της προκαλούσα ασφάλεια κι η επιβεβαίωση ότι είμαι εκεί, ότι ανήκω σ’ εκείνη, θα ήταν καθημερινό φαινόμενο. Θα ήμουν σκληρή –συγγνώμη, σκληρός– εκεί που θα έπρεπε και ρομαντικός και ιππότης όπου χρειαζόταν.
Θα επιδίωκα να μιλάω μαζί της. Δεν εννοώ μόνο τα τυπικά. Θα επιδίωκα να επικοινωνώ. Να ακούω αυτά που θα είχε να μου πει και όχι να τα περνάω στο ντούκου. Θα προσπαθούσα να είμαι ο τέλειος εραστής και γιατί όχι, να άκουγα και καμία συμβουλή. Δε θα της έλεγα πράγματα του αέρα και δε θα έδινα υποσχέσεις που δε θα μπορούσα να κρατήσω.
Θα τη φιλούσα σαν να ήταν μόνο για μια φορά και θα την έκανα να γελάει συνέχεια. Δε θα έκανα ηλίθια αστεία γι’ αυτήν μπροστά στους φίλους μου, ούτε θα επέτρεπα να κάνουν εκείνοι ηλίθια σχόλια για τη συμπεριφορά, τους τρόπους ή την εμφάνισή της. Και κυρίως θα έδειχνα τα συναισθήματά μου όσο το δυνατόν περισσότερο. Με πράξεις. Χειροπιαστά συναισθήματα παρακαλάμε. Έχουμε χορτάσει από λόγια.
Βέβαια όλα αυτά θα τα έκανα εγώ. Αν είχα γεννηθεί άντρας. Που το πιθανότερο είναι να μην τα έλεγα γιατί πολύ απλά δε θα τα είχα δει από τη γυναικεία μεριά.
Δύσκολο να είσαι άντρας, δε λέω. Αλλά δυσκολότερο να είσαι γυναίκα με όλους αυτούς εκεί έξω που δεν ξέρουν να φέρονται. Χωρίς παρεξήγηση. Take notes και καλό κυνήγι.
