Της Στεύης Τσούτση.
Λίγο έμεινε μέχρι να κλείσουν οι κάλπες.
Λίγα λεπτά της ώρας πριν γεμίσουν οι οθόνες μας με τα πρώτα αποτελέσματα.
Κόκκινο, μπλε, πράσινο, μαύρο…
Χρώματα, ποσοστά, πεποιθήσεις.
Όλα μπερδεύονται σε αυτό το ατέλειωτο χωνευτήρι που έχει γίνει πλέον η Ελλαδίτσα μας.
Δε θα σε ρωτήσω τι ψήφισες και γιατί. Μη με ρωτήσεις ούτε κι εσύ.
Θα σου πω ότι πλέον δεν ξέρω αν με νοιάζει το αποτέλεσμα. Δε με νοιάζει ποιος θα καθίσει σε εκείνα τα έδρανα της διακοσμητικής Βουλής μας.
Ας νοιαστούν άλλοι γι’αυτά.
Εμένα με καίνε άλλα.
Με καίνε εκείνα τα σχολεία που ακόμη δεν έχουν δασκάλους. Που δεν έχουν εγκαταστάσεις και τα παιδιά κινδυνεύουν από ώρα σε ώρα από ετοιμόρροπα ντουβάρια. Με νοιάζουν εκείνοι οι μετανάστες που πνίγονται στο Αιγαίο και ρίχνουν τις ελπίδες τους σε ένα φουσκωτό.
Με νοιάζουν τα νησιά που πλημμυρίζουν Σύριους και που δεν ξέρουν τι να κάνουν.
Γιατί δεν αρκούν οι εθελοντές. Χρειάζονται δομές, χρειάζεται κράτος.
Με νοιάζουν τα δημόσια νοσοκομεία που δεν είναι ούτε για να περνάς το κατώφλι τους.
Με νοιάζουν οι δρόμοι, η εγκληματικότητα, η ανεργία…
Μα πάνω από όλα οι άνθρωποι.
Που χάσανε την ελπίδα τους.
Που πίστεψαν σε σωτήρες κι από μηχανής Θεούς κι εμπιστεύτηκαν.
Και προδώθηκαν ξανά και ξανά.
Και βλέπεις πως έπαψαν να ελπίζουν πια. Γιατί πίστεψαν πως τίποτα και κανείς δεν μπορεί να τους σώσει.
Δείξε μου έναν αρχηγό κι εγώ θα τον ακολουθήσω, ανεξαρτήτως αν τον ψήφισα ή όχι.
Δείξε μου κάποιον που σαν το Βασιλόπουλο στο Παραμύθι χωρίς Όνομα της Πηνελόπης Δέλτα, έβαλε τη γκρεμισμένη χώρα του σε τάξη.
Σήκωσε τα μανίκια και κατάφερε να κερδίσει την περηφάνεια του, το βιος του, την πατρίδα του.
Παραμύθι θα μου πεις.
Αλλά αυτά είναι τα παραμύθια που πρέπει να πιστεύουμε άνθρωπε.
Αυτά τα παραμύθια που χτυπάς τη γροθιά στο μαχαίρι και παλεύεις. Για σένα κι αυτούς που αγαπάς.
Μα πάνω από όλα για εκείνη τη γονατισμένη τη χώρα σου.
Κλαίω που στα λέω.
Κλαίω για σένα και για μένα.
Κλαίω για εκείνα τα όνειρα που αφήσαμε μισά. Γιατί δε μας άφησαν. Γιατί δεν τολμήσαμε να τα πιστέψουμε και τα τερματίσαμε.
Κλαίω για όσα πέρασαν, για όσα συμβαίνουν και για όσα φοβάμαι πως θα έρθουν.
Αλλά στον πόλεμο δε χωρούν δάκρυα. Χωρούν μόνο μάχες. Μικρές και μεγάλες, όπως μάθαμε να δίνουμε εδώ και καιρό όλοι μας.
Με καρδιά, μωρέ. Κι ας είναι τσακισμένα τα καλάμια μας.
Έλεγα πως ο άνθρωπος πρέπει ναχει φτερά για να πετάει. Ίσως όμως καλύτερα στη Γη. Γιατί παρασύρεται από τα ύψη κι όμοια με τον Ίκαρο την πατάει στον ήλιο… Και τσακίζεται…
Στη γη, μωρέ.
Στα γόνατα αν χρειαστεί.
Αλλά πεισματάρικα γαϊδούρια. Που κλωτσάνε στην αδικία. Που γκαρίζουν στην τυρρανία.
Κι ό,τι γίνει. Αγώνας και βλέπουμε. Αλλά αγώνας. Βαρέθηκα να περιμένω να αποφασίζουμε για μας, το καταλαβαίνεις;
Βαρέθηκα τους σωτήρες που κάνανε περιουσίες και πολιτικές καριέρες στην αφέλεια μας.
Δείξε μου έναν ηγέτη κι εγώ θα τον ακολουθήσω. Θα στήσω πλάτη, πως το λένε.
‘Εναν που να έχει δουλέψει.
Που να ξέρει πως πληρώνεται κάθε εξάμηνο το ασφαλιστικό ταμείο.
Που ξέρει πως μαζεύονται τα ένσημα.
Που ξέρει πως είναι η ουρά αναμονής για τα χειρουργεία ενός δημόσιου νοσοκομείου.
Πως είναι το τρόλεϊ την ώρα αιχμής, με καύσωνα και δίχως κλιματιστικό.
Δώσε μου έναν τέτοιο αρχηγό κι εγώ θα τον πιστέψω…
Μπορείς;
