Έρωτας και φιλία. Πόσο όμορφες και ιερές έννοιες και πόσο άρρηκτα συνδεδεμένες με τη ζωή.
Δύο σπουδαίες και μοναδικές λέξεις που αν και κλειδιά για την ευτυχία, έχουν ένα βασικό κοινό χαρακτηριστικό· δε γίνεται να μπερδευτούν η μία με την άλλη.
Πρέπει να ξεχωρίζουμε τη φιλία απ’ τον έρωτα για να μένουν οι έννοιες ανόθευτες.
Για να μπω στο ψητό, η φιλία μπορεί να μετατραπεί σε έρωτα, χάνοντας όμως για πάντα τις ιδιότητες της. Δεν είσαι πια φίλος, αλλά σύντροφος. Έχε καλώς. Το αντίστροφο, όμως, είναι καμένο χαρτί.
Παρότι πολλοί θεωρούν πως δύο πρώην σύντροφοι μπορούν να μείνουν φίλοι, πιστεύω πως όχι, δεν μπορεί να υπάρξει φιλία μεταξύ δύο ανθρώπων που ήταν σε σχέση.
Ιδανικά, για μένα δύο πρώην δε θα πρέπει να λένε ούτε «καλημέρα». «Κλασσική σκορπιός» θα βιαστείς να σκεφτείς, αλλά περίμενε.
Χάσαμε το δικαίωμα οποιασδήποτε επικοινωνίας όταν βάλαμε «τέλος», όταν χωρίσαμε τις μέρες και τις νύχτες μας, τις κοινές στιγμές, τις εικόνες, τους ήχους, τις μυρωδιές, τα γέλια και τα κλάματα.
Όταν το «καλημέρα» αυτό λεγόταν με δυο μάτια γεμάτα στοργή και τρυφερότητα κάνοντας τη μέρα να είναι όντως καλή, τότε όχι δε γίνεται να ξαναειπωθεί φιλικά, είναι τουλάχιστον θεατρινίστικο.
Δύο άνθρωποι που έχουν έρθει κοντά σωματικά και κυρίως συναισθηματικά δεν μπορεί να ξεχάσουν, δεν μπορεί να βάλουν στο μαγικό μετατροπέα τα ερωτικά αισθήματα και να τα κάνουν φιλικά.
Οφείλουμε σεβασμό στις δύο αυτές αξίες και είναι κρίμα κι άδικο να τις ευτελίζουμε γιατί θέλουμε να το παίξουμε προχωρημένοι.
Αυτό το «όχι πια σeξ, μόνο φίλοι» θυμίζει αρχικά άρλεκιν και κάτι δήθεν ανοιχτόμυαλες δηλώσεις Καρβέλα-Βίσση της δεκαετίας του ’90. Εντάξει γι’ αυτούς πούλαγε να είναι οι «κουλ» πρώην που έμειναν φίλοι, αλλά ας έρθουμε στην πραγματικότητα.
Όσοι υποστηρίζουν πως εύκολα μπορούν να γίνουν φίλοι με τους πρώην τους κατά ένα μεγάλο βαθμό υποκρίνονται. Κι υποκρίνονται είτε γιατί έχουν κατά βάθος ακόμη αισθήματα για τον άλλο, είτε γιατί ποτέ δε ένιωσαν κάτι ουσιαστικό ή για να διαφυλάξουν τον εγωισμό τους.
Κανείς απ’ τους λόγους αυτούς όμως δε μας κάνει φίλο μ’ έναν άνθρωπο. Εκείνοι που νομίζουν πως τους έχει τελειώσει και πως ανθρωπιστικά και μόνο νοιάζονται, αργά ή γρήγορα αυτοδιαψεύδονται. Μπορεί να λέμε πως ξεχνάμε, αλλά η μνήμη έχει άλλη άποψη, και σιγά σιγά ξερνάει στριμωγμένες αναμνήσεις στην επιφάνεια.
Η μνήμη είναι γλυκιά και ταυτόχρονα ύπουλη. Από τα σύννεφα μπορεί να μας ρίξει στα τάρταρα και τούμπαλιν.
Θυμάσαι τότε που τον είδες να μπαίνει από την πόρτα και φεγγοβόλησε όλος ο χώρος; Ή όταν το λαστιχάκι στον καρπό σου είχε ποτίσει απ’ το άρωμα των μαλλιών της; Κι εκείνες τις εκδρομές που ήταν η μόνη ευκαιρία για να δείτε μαζί την ανατολή του ηλίου;
Ή μήπως μπορείς να διαγράψεις όλες τις φορές που ο χρόνος σταματούσε κι ήσασταν μόνο ο ένας για τον άλλο;
Γιατί κακά τα ψέματα, όταν γινόμαστε ένα με κάποιον, όταν μας έχει αγγίξει, όταν έχουμε απογυμνωθεί κυριολεκτικά και μεταφορικά μπροστά του, δεν υπάρχει γυρισμός. Το πέρασμα τον λεπτών νοητών ορίων σφραγίζεται εκείνη ακριβώς τη στιγμή.
Για να μην αναφερθώ στο πώς γίνεται από αγάπες και καρδιές να μπορούμε να αποκαλούμε τον άλλο «ρε». Ή ακόμη καλύτερα να συζητάμε μαζί του για το νέο μας σύντροφο, και μάλιστα να τους συγκρίνουμε κιόλας.
Καθόλου άβολο. Το επόμενο βήμα είναι να τους γνωρίσουμε για ν’ ανταλλάζουν εμπειρίες και να διορθώνεται ο νυν. Οι περισσότεροι δε θα το δέχονταν, σκεπτόμενοι όλα τα παραπάνω· και θα είχαν δίκιο.
Ο έρωτας και η φιλία θα είναι πάντα δυο παράλληλες γραμμές. Πάντα θα παίζουν το σημαντικότερο ρόλο στη ζωή μας, ποτέ όμως δε θα πρέπει να συγχέονται.
Δύο πρώην δε μπορεί να γίνουν φίλοι, αν εννοούμε δηλαδή τις έννοιες εξολοκλήρου, και δε μιλάμε για χλιαρές καταστάσεις. Όχι, καμία επαφή με τους πρώην δεν είναι καλή. Τραύματα και πληγές που νόμιζες πως έκλεισες ξανανοίγουν και πονάνε.
Ψιλά γράμματα όλα αυτά λες; Ίσως. Θυμήσου όμως πως τα ψιλά γράμματα κάνουν τη διαφορά σε κάθε υψηλής αξίας συναίσθημα. Στον έρωτα είναι όλα ή τίποτα. Εάν δε μπορώ να σ’ έχω δίπλα μου, χίλιες φορές να είσαι ξένος.
Νάντια Γιαννέλου
