Υπήρχε μια εποχή που τα πλοία δεν άραζαν στο λιμάνι της Μυκόνου. Ούτε στο παλιό, ούτε στο καινούργιο.
Τα πλοία έριχναν άγκυρα έξω από το λιμάνι και οι επιβάτες, φορτωμένοι με τις βαλίτσες τους και ότι άλλο είχαν, έμπαιναν στα μικρά βαρκάκια που τους πήγαιναν μέχρι το λιμάνι. Όταν είχε αέρα και κύμα, η «απόβαση» στη Μύκονο θύμιζε και λίγο λούνα παρκ εκ του φυσικού. Αυτοκίνητα δεν υπήρχαν, εκτός από τα λεωφορεία, κάποια ταξί, μικρά φορτηγάκια και ελάχιστα ιδιωτικά κάποιων κατοίκων του νησιού.
Οι γνωστές παραλίες που θα πήγαινε κανείς συνήθως ήταν ο Άγιος Στέφανος, ο Ορνός, ο Πλατύ Γιαλός και η Ψαρού. Οι περισσότερες από τις βόρειες παραλίες δεν «υπήρχαν». Τις μάθαμε αργότερα γύρω στα μέσα της δεκαετίας του `70, όταν φτιάχτηκε το λιμάνι για να αράζουν τα φέρυ-μποουτ.
