Τον Ιούλιο του 1518 οι κάτοικοι του Στρασβούργου αντίκρισαν ένα ασυνήθιστο θέαμα. Μία γυναίκα ονόματι Φράου Τρόφι χόρευε ανεξέλεγκτα στον δρόμο, χωρίς να φαίνεται να αντιλαμβάνεται την παρουσία τους.
Η γυναίκα συνέχισε να χορεύει για ώρες, χωρίς σταματημό. Μέσα σε μια εβδομάδα, οι χορευτές είχαν φτάσεις του 34. Έχουν σωθεί δημόσια έγγραφα από την εποχή, σημειώσεις γιατρών, κηρύγματα ιερέων, ακόμα και συγγράματα ιστορικών, που περιέγραφαν το ασυνήθιστο φαινόμενο και πάσχιζαν να βρουν ένα τρόπο να τους σταματήσουν.
Πίστευαν ότι αν τους έκαναν αφαίμαξη, μια τακτική που ακολουθούσαν συχνά οι γιατροί της εποχής για να «καθαρίσουν» τον οργανισμό από το μολυσμένο αίμα, θα βελτιώνονταν, αλλά στην πραγματικότητα απλώς αποδυναμώνονταν. Όταν είδαν ότι η αφαίμαξη δεν είχε αποτέλεσμα, αποφάσισαν να τους αφήσουν να χορέψουν μέχρι να «βγάλουν όλο το χορό που είχαν μέσα τους». Έχτισαν ακόμα και με ξύλινη σκηνή για να τους βλέπουν όλοι να χορεύουν. Τίποτα δεν είχε αποτέλεσμα όμως. Ο αριθμός των χορευτών αυξανόταν συνεχώς και στο τέλος σταμάτησαν μόνο όταν πέθαναν, από καρδιακές προσβολές, αφυδάτωση και εξάντληση. Ο ανθρώπινος οργανισμός, ιδιαίτερα την περίοδο εκείνη που ο κόσμος αντιμετώπιζε σοβαρές ελλείψεις τροφίμων, δεν άντεχε περισσότερες από 4-5 μέρες χορού, πριν καταρρεύσει.
Όσο ξαφνικά εμφανίστηκε το φαινόμενο, τόσο απότομα εξαφανίστηκε. Μετά από μερικές δεκάδες θύματα, η «χορευτική πανούκλα» σταμάτησε να μολύνει άλλους ανθρώπους και η ηρεμία επέστρεψε. Έκτοτε, ιστορικοί και επιστήμονες προσπαθούν να δώσουν μία εξήγηση.
Η χορευτική πανούκλα
Το 1518 δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που η χορευτική πανούκλα έκανε την εμφάνισή της. Πρώτη φορά παρατηρήθηκε τον 7ο αιώνα και συνεχίστηκε, σχεδόν μία φορά ανά αιώνα μέχρι και το 1600, κυρίως σε χώρες της κεντρικής Ευρώπης, όπως η Γαλλία, Γερμανία και η Ολλανδία. Πολλοί πίστευαν ότι η χορευτική πανούκλα ήταν τιμωρία που έστελνε ο Άγιος Ιωάννης ή ο Άγιος Βίτος και γι” αυτό οργάνωναν πολυήμερες προσευχές για να την αντιμετωπίσουν.
Μία από τις πιο διαδεδομένες εξηγήσεις είναι ότι οι άνθρωποι είχαν δηλητηριαστεί από τον μύκητα ερυσίβη, που προκαλεί συμπτώματα όπως το LSD. Ορισμένοι θεωρούν ότι η «χορευτική πανούκλα» ήταν ένα είδος επιληψίας, αν και οι περιγραφές που έχουν σωθεί τονίζουν ότι δεν πρόκειται για ανεξέλεγκτους σπασμούς του σώματος, αλλά για πιο ελεγχόμενες κινήσεις που θυμίζουν χορό. Άλλοι, όπως ο ιστορικός Τζον Γουόλερ, πιστεύουν ότι ήταν μία μαζική ψύχωση που προκλήθηκε από το άγχος. Η θεωρία του Γουόλερ έχει πολλούς υποστηρικτές, καθώς την περίοδο που εμφανιζόταν η χορευτική πανούκλα, ήταν συνήθως μετά από λιμούς, όταν ο κόσμος ανησυχούσε για την επιβίωσή του.
Βέβαια μέχρι σήμερα καμία θεωρία δεν έχει εξακριβωθεί και η «χορευτική πανούκλα» παραμένει ένα από τα μεγάλα, άλυτα μυστήρια της ιστορίας.
