Σαν παιδί μεγαλωμένο από τα γεννοφάσκια μου στην αθάνατη ελληνική επαρχία, μου ειναι αδύνατο να απαριθμήσω τις φορές που άκουσα την εν λόγω φράση, πίσω φυσικά από κλειστές πόρτες, σε συζητήσεις γυναικών.
Μεγάλωσα ευγνωμονώντας την μεγαλοψυχία αυτών των γυναικών που κράτησαν το σπίτι τους και δεν διέλυσαν την οικογένειά τους, παρά τις εν λόγω κακοτοπιές…
Λυπάμαι, Eλληνίδα μάνα, που θα σου χαλάσω το δακρύβρεχτο σου δράμα. Αλλά, αυταπατάσαι. Θυσιάστηκες για τα παιδιά σου και τα θυσιάσες και αυτά στον βωμό της ανασφάλειας σου.
Μεγάλωσα μέσα στο ψέμα, λοιπόν. Φαντάζομαι και εσύ, φίλε αναγνώστη.
Λυπάμαι, Eλληνίδα μάνα, που θα σου χαλάσω το δακρύβρεχτο σου δράμα. Αλλά, αυταπατάσαι. Θυσιάστηκες για τα παιδιά σου και τα θυσιάσες και αυτά στον βωμό της ανασφάλειας σου. Λυπάμαι, ειλικρινά, που θα είμαι εγώ αυτή που θα σου πω την τόσο σκληρή αλήθεια, αλλά ζούμε σε μια σκληρή εποχή συνειδητοποίησης και δεν μπορώ άλλο να σε χαϊδέψω.
Ίσως την δεκαετία του 50, του 60, του 70, αυτή η φράση να είχε όντως ένα νόημα. Ίσως να έκανα τα στραβά μάτια εάν μεγάλωσες τα παιδιά σου τότε. Όμως, όχι, δεν τα μεγάλωσες τότε. Δεν ήσουν οικονομικά εξαρτημένη, αντιθέτως είχες την δουλεία σου ή την δυνατότητα να βρείς δουλειά, είχες τόσες πηγές πληροφόρησης, είχες ταξιδέψει, είχες μορφωθεί, είχες γύρω σου έναν κόσμο που ανεπτυσσόταν συνεχώς με ταχείς ρυθμούς. Δεν έχεις άλλοθι, λυπάμαι…
Άκουσε με λοιπόν, έκανες τα στραβά μάτια όταν έπινε και χαρτόπαιζε ο άντρας σου, λοξοκοιτούσες όταν σε απατούσε κάθε μέρα και με άλλη (ίσως και βαυκαλιζόμενη, υιοθετώντας την άποψη της μάνας σου ότι έτσι κάνει ο σωστός ο άντρας), στρουθοκαμίληζες όταν αδιαφορούσε πλήρως για τις συναισθηματικές ανάγκες των παιδιών σου και όταν σε ξυλοφόρτωνε μπροστά στα έντρομα μάτια των παιδίων σου, λόγω της δικής σου αδύναμης φύσης. Επωμίστηκες όλο το βάρος της ανατροφής των παιδιών σου, αποδέχτηκες να δουλεύεις πρωί, βράδυ, μέσα και έξω από το σπίτι αφήνοντας τον άντρα σου να παρακολουθεί αδιάφορα ποδόσφαιρο στην τηλεόραση, όχι για να σώσεις τα παιδιά σου, όχι, αλλά για να αποφύγεις να αναλάβεις την ευθύνη της ζωής σου, να ωριμάσεις, να δοκιμάσεις τις δυνάμεις σου, μόνη σου πια στον έξω κόσμο.
Τα θυσίασες και αυτά στον βωμό της ανασφάλειας σου και τα καταδίκασες να μεγαλώνουν σε ένα αρρωστημένο, νοσηρό περιβάλλον, με εντελώς λανθασμένα γονεϊκά πρότυπα ρόλων. Αναρωτήθηκες ποτέ άραγε με τι πρότυπα μεγαλώνουν τα παιδιά σου; Ο γιός σου που τόσο λάτρεψες και θεοποίησες, τι μελλοντικός πατέρας θα γίνει;
Πιστεύω σε εσένα και ελπίζω νέα ελληνίδα μάνα…
