Επειδή τις μέρες σκοντάφτεις στην καθημερινότητα και σε στήνω στα πόδια σου προτού να καταρρεύσεις, κι επειδή σου έχω φυλαγμένη μια καληνύχτα για κάθε νύχτα που σε ξεκουφαίνει η σιωπή, γι’ αυτό μ’ αγαπάς.
Επειδή όταν πεινάς τα λόγια μου γίνονται ψωμί και σε στηλώνουν, κι όταν διψάς στύβω τις μαξιλαροθήκες που είναι ποτισμένες στο δάκρυ μου που στραγγίζω από την αλμύρα και σου δίνω να πιείς, γι’ αυτό μ’αγαπάς.
Επειδή για να μη θυμάσαι εσύ, έμαθα κι εγώ να ξεχνώ, για να γελάς εσύ, ξέχασα να γελώ, επειδή για να έχεις φωνή, έχασα τη φωνή μου.
Επειδή έπαψες να προχωράς, έπαψα να κοιτάζω το δρόμο και αφού ο χρόνος δεν σταματά να κυλά κι εσύ δεν θέλεις να μεγαλώσεις, έσπασα τα ρολόγια.
Εσύ δεν μεγαλώνεις, μόνο γερνάς, κι εγώ λατρεύω τα σημάδια που αφήνουν τα χρόνια στο πρόσωπό σου, πιο πολύ από τα νιάτα σου.
Γι’αυτό μου λες σ’ αγαπώ, σαν να ξέρεις τι σημαίνει.
Κι εγώ κάνω πως δεν ξέρω τι πραγματικά εννοείς όταν λες πως μ’ αγαπάς, πως γνώρισα τον έρωτα μόνο με τη μορφή που αποκτά όταν γίνεται δεδομένος.
Πως δεν μου πήρες τίποτα πίσω, πως ποτέ δεν μου έδωσες, πως δεν πειράζει που πετάμε χαμηλά, πως φοβάμαι τα ύψη.
Κι αν οι άνθρωποι εξακολουθούν να αγαπούν όσους αφήνουν τον έρωτα να μπερδευτεί με τη συνήθεια και τον εγωισμό, είναι γιατί ελπίζουν πως το να αγαπά ο ένας για τους δυο, είναι αρκετό.
Επειδή όμως τις μέρες εγώ σκοντάφτω στις ήττες μου και σωριάζομαι, χωρίς να έχω χέρι να πιαστώ να σηκωθώ, κι επειδή τις νύχτες ψάχνω παντού, μα δεν βρίσκω καληνύχτα και τα αυτιά μου βουίζουν από τη σιωπή που στριγγλίζει καθώς την κυριεύει η μοναξιά, αγάπησέ με πάλι.
Κι επειδή το φαγητό μου είναι κρύο και καταπίνω ψίχουλα αντί για μπουκιές και πεινάω, και το νερό που πίνω είναι στυφό και ξεραίνει τα χείλη μου, αγάπησέ με πάλι. Επειδή θέλω να θυμηθώ πως είναι να μ’αγαπάς, σαν τότε που η αγάπη μου δεν ήταν δεδομένη, και θέλω να γελάσω, να φωνάξω, να βγω στο δρόμο και να προχωρήσω, μαζί σου.
Και κυρίως, επειδή και μεγαλώνω και γερνώ και οι ρυτίδες που θα’ρθουν στο πρόσωπό μου δεν έχουν καμία ελπίδα να τις λατρέψεις αν πρώτα δεν χαρείς τα νιάτα μου, ξέχνα ότι μ’ αγαπάς και αγάπησέ με πάλι, όπως δεν με αγάπησες ποτέ.
Επειδή σ’ αγαπώ ακόμα.
