Της Στεύης Τσούτση.
Θέλουν αλλά δεν μπορούν.
Τους είναι φύσει, θέσει αλλά κυρίως συνειδήσει αδύνατο.
Ποτέ δε θα καταφέρουν να συνηθίσουν την κακία του κόσμου. Να την περιμένουν, να μην ξαφνιαστούν, να μην πειραχτούν.
Χρόνια και χρόνια πέρασαν κι ήρθαν άλλα, πιο ώριμα και συνειδητοποιημένα κι αυτοί εκεί.Απροετοίμαστοι.
Που πάτε μωρέ στον πόλεμο δίχως όπλα; Που πάτε δίχως θράσος, δίχως ετοιμότητα;
Πως τολμάτε να θέλετε να ζήσετε δίχως την κακία;
Υπάρχουν άνθρωποι πάνω σε τούτο εδώ τον κόσμο που δε μεγάλωσαν σωστά. Άνθρωποι που διδάχτηκαν πως πρέπει να σέβονται το διπλανό τους, να χαίρονται με τη χαρά του και να συμπάσχουν στη λύπη του. Άνθρωποι που ζηλεύουν αλλά όχι υποτιμώντας, υπονομεύοντας και κατηγορώντας.
Αντίθετα, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να εκθειάσουν την επιτυχία ή την ευτυχία του διπλανού τους και να θελήσουν να τα καταφέρουν κι εκείνοι.
Μόνοι τους.
Όχι με την προσφιλή τακτική «θάβω εσένα για να ανέβω εγώ».
Αυτοί οι άνθρωποι έχουν το θράσος να ζουν δίπλα δίπλα με τους άλλους… Ξέρετε ποιους. Εκείνους που δε χρωστούν καλή κουβέντα σε κανέναν. Που ακόμη και σε κάτι όμορφο, θα βρουν ένα μελανό σημείο, μια τοσοδούλικη ατέλεια για να μεγαλοποιήσουν.
Μεγάλα φτυάρια και πισώπλατα μαχαιρώματα.
Γιατί η ζωή τους έχει νόημα μόνο όταν παρασιτούν. Όταν η μεγαλειώδης κακία τους προσκολλάται σα μικρόβιο πάνω σε κάτι υγιές και προσπαθεί να το μολύνει μέχρι θανάτου. Να απορροφήσει τους χυμούς και την ενέργεια του, καθιστώντας το λείψανο του προηγούμενου ζηλευτού εαυτού του.
Γιατί έτσι είναι ο κόσμος: Άγριος… και κακός… κι απίστευτα ζηλιάρης και μίζερος.
Όλος;
Όχι, σαφώς κι όχι. Αλλά το πιο μεγάλο κομμάτι του. Εκείνο που νομίζει πως μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Πως μπορεί να δει τους πάντες ανίσχυρους στα πόδια του. Στην ανάγκη και το έλεος του.
Όχι, όμως, θρασίμια, δε θα γίνει το θέλημα σας.
Γιατί το κακό δεν πρέπει να υπάρχει. Δεν πρέπει να περνάει έτσι. Γιατί μας ενοχλεί, γιατί δεν το χωνεύουμε. Γιατί δεν πρέπει!
Σταματήστε να ποντάρετε στο ότι θα βρείτε όλες τις πόρτες ανοιχτές για να περάσετε την κακία και τη μιζέρια σας.
Πόρτες θεόκλειστες σας πρέπουν κι αυτές θα έχετε να αντιμετωπίσετε. Γιατί όσο απροετοίμαστοι κι αν στέκονται πολλοί στην επίθεση σας, άλλο τόσο δυναμικοί μπορούν να γίνουν στην αντιμετώπιση σας.
Γιατί μπορούν. Γιατί έχουν το δίκιο με το μέρος τους.
Θα μου πείτε πόσο συχνά νικά το δίκιο το άδικο;
Δεν έχω απάντηση.
Αλλά πρέπει να υπάρξει, κάποια στιγμή, μια ευλογημένη, διάφανη μέρα που κάποιος θα κάνει την αρχή. Θα στήσει το κορμί του όρθιο και θα απαντήσει στο χτύπημα ενός κακού ανθρώπου, όπως του πρέπει. Θα διεκδικήσει το δίκιο του, θα ζητήσει τα ρέστα, θα απαλλαγεί από το βάρος του αιώνια ριγμένου.
Και θα είναι όμορφη εκείνη η μέρα. Με έναν καθαρό ουρανό και μια πνοή δικαιοσύνης. Γιατί δε θα είναι εκδίκηση το να βάλεις τον κακό στην τρύπα του. Μόνο δικαιοσύνη.
Που μπορεί πολλοί να μην πιστεύουν αλλά βαθιά μέσα τους ελπίζουν πως θα αποδοθεί.
Και θα αποδοθεί που να πάρει…
