Δεν είναι μαζοχισμός. Αλλά δεν είναι και φυσιολογικό…
Πριν λίγο καιρό ο κολλητός μου και η πρώην του αποφάσισαν να ξαναπροσπαθήσουν. Σημείωση: Εκείνη τον παράτησε για να είναι με άλλον. Εκείνος στα πατώματα. Εκείνη γύρισε πίσω. Εκείνος την δέχτηκε.
Προφανώς και δεν του είπα πως είναι η χειρότερη ιδέα όλων των εποχών (που αποδείχτηκε πως ήταν) και απλά του είπα να προσέχει. Δεν πρόσεχε. Ξαναχώρισαν. Το χειρότερο είναι πως και ο ίδιος το ήξερε πως δεν θα μπορούσε να είναι μαζί της αλλά το πάλεψε, γνωρίζοντας το τέλος.
Και αναρωτήθηκα γιατί. Γιατί το κάνουμε όλοι αυτό; Και η δικιά μου η πρώην αν γυρνούσε θα με έβαζε σε σκέψεις. Αλλά γιατί;
Η απάντηση ήρθε πολύ απλά και μόνη της.
Ο εγωισμός. Αυτό το συναίσθημα που θέλει ο καθένας μας να ικανοποιήσει κατά βάθος μέσα από μια σχέση, μια επανασύνδεση. Η ικανοποίηση πως απέτυχε ο άλλος μακριά σου και είσαι ο Μεσσίας. Και ας μην είσαι. Οι μέρες που γυρίζει σε κάνουν να νιώθεις σαν βασιλιάς, ο τέλειος ή τέλεια. Η αυτοπεποίθηση ανεβαίνει με την λογική «να, πάντα είμαι ο καλύτερος».
Αφού ικανοποιηθεί αυτό το συναίσθημα υπάρχει το άλλο. Αυτό της εκδίκησης. Γιατί ποτέ δεν είναι τα πράγματα ιδία. Ούτε θα είναι. Και οι τσακωμοί έρχονται με γεωμετρική πρόοδο. Και ο χωρισμός είναι θέμα χρόνου.
Τι είναι το καλύτερο;
Αντίο είπαμε μια φορά, όπως και αν το είπαμε. Δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε κάτι που έσπασε σε μερικά κομμάτια και χωρίς ευθύνη δική μου. Όποιος φεύγει έχει τους λόγους του. Ας μείνει με αυτούς και εσύ συνέχισε την ζωή σου. Κλάψε, πόνα, χτυπήσου. Θα σου περάσει. Από έρωτα δεν πέθανε κανείς και ούτε πρόκειται.
Σε πλήγωσε; Μαγκιά του/της. Μεγαλύτερη μαγκιά το μάθημα που πήρες όμως. Αντίο λέμε και τέλος!
