Της Στεύης Τσούτση.
Η ζωή είναι γρίφος.
Μέσα στο απροσδόκητο που την τυλίγει, κάθε της γύρισμα είναι κι ένα μάθημα για μας. Κάθε της ανατροπή κι ένα μικρό ή μεγάλο μάθημα.
Η ζωή είναι η δασκάλα μας κι εμείς οι μαθητές της. Κι αυτός ο ρόλος δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Τούτη η σχέση, δασκάλου-μαθητή είναι απαρασάλευτη και παντοτινή.
Νομίζουμε πως την ξέρουμε. Πως έχουμε καταφέρει να την αποκρυπτογραφήσουμε, στηριζόμενοι σε όσα εκείνη μας έχει αφήσει να δούμε. Κι όμως. Με ένα της αναπάντεχο, μας βυθίζει στην πιο δυνατή αλήθεια: Αυτή της πλήρους άγνοιας.
Γιατί καλέ μου όσα κι αν νομίζεις ότι ξέρεις για τη ζωή, πάντα θα σου βγαίνει μπροστά. Θα σου δείχνει και κάτι καινούριο που ούτε φανταζόσουν. Θα σου ανοίγει δρόμους που δεν περίμενες ότι υπάρχουν. Μα κυρίως θα σου μαρτυρά τις αλήθειες της. Μία μία. Εμπειρία την εμπειρία. Μάθημα το μάθημα…
Και θα είναι αυτή η γνώση δοσμένη με σταγονόμετρο, γι’ αυτό και πολύτιμη.
Γι’αυτό να την ακούς. Να ανοίγεις τα αυτιά, το μυαλό και την καρδιά σου και να ρουφάς όλη τη σοφία που έχει να σου δώσει. Μα κυρίως να χρησιμοποιείς αυτή τη σοφία. Μπορεί να στηρίζεται σε μία αλήθεια. Μπορεί σε περισσότερες. Ποιος ξέρει, άραγε, αν είναι όλες κι όλες τρεις; Κανείς… Ζήσε και θα το μάθεις…
«Πρώτη αλήθεια:
Αυτό που είναι, είναι.
Η πραγματικότητα δεν είναι όπως με συμφέρει εμένα να είναι.
Δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι.
Δεν είναι όπως μου είπαν ότι θα είναι.
Δεν είναι όπως ήταν.
Η πραγματικότητα γύρω μου είναι όπως είναι.
Η αλλαγή μπορεί να έρθει μόνο όταν έχουμε συναίσθηση της παρούσας κατάστασης.
Εγώ είμαι αυτός που είμαι.
Δεν είμαι αυτός που θα ήθελα να είμαι.
Δεν είμαι αυτός που θα έπρεπε να είμαι.
Δεν είμαι αυτός που η μαμά μου θα ήθελε να είμαι.
Δεν είμαι καν αυτός που ήμουν.
Είμαι αυτός που είμαι.
Όλες οι νευρώσεις ξεκινούν από τη στιγμή που προσπαθούμε να είμαστε αυτό που δεν είμαστε.
Εσύ είσαι όπως είσαι.
Εσύ δεν είσαι όπως χρειάζομαι να είσαι.
Εσύ δεν είσαι όπως ήσουν.
Εσύ δεν είσαι όπως συμφέρει εμένα να είσαι.
Εσύ δεν είσαι όπως θέλω εγώ να είσαι.
Εσύ είσαι όπως είσαι.
Ο ορισμός μιας ώριμης και αληθινής σχέσης είναι η ανιδιοτελή προσπάθεια να δημιουργείς χώρο στον άλλον, ώστε να μπορεί να είναι όπως είναι.
Δεύτερη αλήθεια:
Τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν.
Αν επιθυμώ κάτι που είναι καλό για ‘μένα, θα όφειλα να ξέρω ότι θα πληρώσω κάποιο αντίτιμο γι’ αυτό.
Οπωσδήποτε αυτή η πληρωμή δεν είναι πάντα χρηματική (αν χρειάζονταν μόνο τα χρήματα, θα ήταν τόσο εύκολο!). Το αντίτιμο είναι κάποιες φορές υψηλό κι άλλες φορές πολύ χαμηλό, αλλά πάντα υπάρχει. Γιατί τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν.
Αν οι γύρω μου μου προσφέρουν κάτι, αν μου συμβαίνει κάτι καλό, αν ζω καταστάσεις ευχάριστες και απολαυστικές, είναι επειδή τις έχω κερδίσει. Τις έχω πληρώσει, τις αξίζω.
Μόνο για να προετοιμάσω τους απαισιόδοξους και για να αποθαρρύνω τους καιροσκόπους, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι η πληρωμή γίνεται πάντα προκαταβολικά: το καλό που ζω το έχω ήδη πληρώσει. Πληρωμή με δόσεις, δε γίνεται.)
Τρίτη αλήθεια:
Είναι αλήθεια ότι κανείς δε μπορεί να κάνει πάντα αυτό που θέλει, αλλά ο καθένας μπορεί να ΜΗΝ κάνει ΠΟΤΕ αυτό που ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ.
Ποτέ να μην κάνω αυτό που δεν θέλω.
Αν είμαι ενήλικος, κανείς δε μπορεί να με αναγκάσει να κάνω κάτι που δεν θέλω. Αρκεί να καταφέρω να απαλλαγώ απ’ την ανάγκη μου να βλέπω κάποιους να με επικροτούν, να με χειροκροτούν, να με αγαπούν.
Το να μάθει κανείς να ζεί σύμφωνα με αυτή την αλήθεια, δεν είναι εύκολο πράγμα. Και κυρίως, δεν είναι δωρεάν.
(Τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν κι αυτό είναι κάτι καλό).
Το κόστος είναι ότι όταν κάποιος τολμάει να πει ”όχι” αρχίζει να ανακαλύπτει κάποιες άγνωστες πλευρές των φίλων του: το σβέρκο, την πλάτη και όλα τα σημεία που γίνονται ορατά μόνο όταν ο άλλος φεύγει.»
Χόρχε Μπουκάι, “Οι τρεις αλήθειες”.
