Της έκανε κάθε μέρα την ίδια ερώτηση. Δύο εβδομάδες μετά, εκείνη δεν άντεξε και ξέσπασε σε δάκρυα…
Η μεγαλύτερη κόρη μου, η Jenna, μου είπε πρόσφατα: «Ο μεγαλύτερος φόβος μου ως παιδί ήταν ότι εσύ και η μαμά θα χωρίσετε. Όταν ήμουν δώδεκα όμως, μαλώνατε τόσο πολύ που σκέφτηκα ότι ίσως θα ήταν καλύτερα αν το κάνατε«. Στη συνέχεια, πρόσθεσε με χαμόγελο: «Χαίρομαι που τελικά τα βρήκατε«.
Χρόνια ολόκληρα είχαμε προβλήματα με την σύζυγό μου, Keri. Κοιτάζοντας πίσω, δεν είμαι ακριβώς σίγουρος τι μας έφερε αρχικά κοντά καθώς ήμασταν τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες. Και αυτό φάνηκε ακόμα περισσότερο όταν παντρευτήκαμε. Ούτε η επιτυχημένη καριέρα και τα επιπλέον χρήματα που είχαμε βοήθησαν. Ίσα-ίσα, επιδείνωσαν το πρόβλημα. Χτίσαμε φρούρια γύρω από τις καρδιές μας. Ήμασταν έτοιμοι να πάρουμε διαζύγιο παραπάνω από μία φορές.
Ήμουν σε περιοδεία για ένα βιβλίο μου όταν τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο. Μαλώσαμε άσχημα από το τηλέφωνο και μου το έκλεισε στα μούτρα. Ένιωθα μόνος, απογοητευμένος και θυμωμένος. Είχα φτάσει στα όριά μου. Τότε ήταν που στράφηκα στο Θεό. Στεκόμουν στο ντους φωνάζοντας στον Θεό ότι ο γάμος είναι ένα τεράστιο λάθος και ότι δεν άντεχα πια. Όσο και αν μισούσα την ιδέα του διαζυγίου, ο πόνος του να είμαι μαζί της ήταν υπερβολικός. Ήμουν επίσης σε σύγχυση. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ο γάμος μου με την Keri ήταν τόσο δύσκολος. Κατά βάθος ήξερα ότι ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος. Το ίδιο κι εγώ. Γιατί, λοιπόν, δεν θα μπορούσε να είμαστε ειρηνικά μαζί; Γιατί είχα παντρευτεί κάποια τόσο διαφορετική από μένα; Γιατί δεν άλλαζε αυτή;
Τελικά κάθισα στο ντους και άρχισα να κλαίω. Στα βάθη της απελπισίας μου, μου ήρθε η έμπνευση. Δεν μπορείς να την αλλάξεις Rick. Μπορούμε μόνο να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Εκείνη τη στιγμή άρχισα να προσεύχομαι. Αν δεν μπορώ να την αλλάξω, Θεέ μου, άλλαξε εμένα. Προσευχήθηκα μέχρι αργά τη νύχτα και την επόμενη ημέρα κατά τη διάρκεια της πτήσης μου. Προσευχόμουν ακόμη και τη στιγμή που μπήκα από την πόρτα και δεν μου έριξε ούτε ένα βλέμα. Εκείνο το βράδυ, όπως ξαπλώσαμε στο κρεβάτι μας, όσο πιο μακριά μπορούσαμε ο ένας από τον άλλον, ήξερα τι έπρεπε να κάνω.
Το επόμενο πρωί κύλισα μέχρι το πλάι της και την ρώτησα: «Πως μπορώ να κάνω την ημέρα σου καλύτερη;»
Με κοίταξε θυμωμένα: «Τι;»
«Πως μπορώ να κάνω την ημέρα σου καλύτερη;»
«Δεν μπορείς» είπε. «Γιατί το ρωτάς αυτό;»
«Επειδή το εννοώ«, είπα. «Απλά θέλω να ξέρω τι μπορώ να κάνω για να είναι η μέρα σου καλύτερη.»
Με κοίταξε κυνικά: «Θέλεις να κάνεις κάτι; Πήγαινε να καθαρίσεις την κουζίνα.»
Μάλλον περίμενε να θυμώσω. Αντ” αυτού απλώς κούνησα το κεφάλι: «Εντάξει«. Σηκώθηκα και άρχισα να καθαρίζω την κουζίνα.
Την επόμενη μέρα την ρώτησα το ίδιο πράγμα: «Πως μπορώ να κάνω την ημέρα σου καλύτερη;»
Τα μάτια της στένεψαν: «Καθάρισε το γκαράζ.»
Πήρα μια βαθιά ανάσα. Είχα ήδη μια κουραστική μέρα και το ήξερε κι εκείνη. Μπήκα στον πειρασμό να της βάλω τις φωνές. Αντ” αυτού είπα πάλι «Εντάξει«. Σηκώθηκα και για τις επόμενες δύο ώρες καθάριζα το γκαράζ.
Την επόμενη μέρα της έκανα την ίδια ερώτηση.
«Τίποτα!«, είπε. «Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Σε παρακαλώ σταμάτα να με ρωτάς αυτό το πράγμα!»
«Λυπάμαι«, είπα. «Αλλά δεν μπορώ. Έκανα μια δέσμευση με τον εαυτό μου. Πως μπορώ να κάνω την ημέρα σου καλύτερη;»
«Γιατί το κάνεις αυτό;»
«Γιατί νοιάζομαι για σένα«, είπα. «Και για τον γάμο μας.»
Το επόμενο πρωί την ρώτησα το ίδιο. Και το επόμενο. Και το επόμενο. Κατά τη διάρκεια της δεύτερης εβδομάδας όμως, ένα θαύμα συνέβη. Την ώρα που την ρωτούσα πως μπορώ να κάνω την ημέρα της καλύτερη, τα μάτια της γέμισαν δάκρυα και ξέσπασε σε κλάματα. Όταν ήταν πάλι σε θέση να μιλήσει μου είπε: «Σε παρακαλώ σταμάτα να μου το ρωτάς αυτό. Δεν είσαι εσύ το πρόβλημα. Εγώ ειμαι. Το ξέρω ότι είμαι δύσκολος άνθρωπος για να μείνει κανείς μαζί μου. Δεν ξέρω γιατί εσύ προσπαθείς ακόμα.»
Σήκωσα απαλά το πηγούνι της: «Είναι επειδή σ” αγαπώ«, της είπα. «Πως μπορώ να κάνω την ημέρα σου καλύτερη;»
«Εγώ θα έπρεπε να στο ρωτάω αυτό.»
«Θα έπρεπε«, είπα. «Αλλά όχι τώρα. Αυτή τη στιγμή, εγώ πρέπει να αλλάξω. Πρέπει να σου δείξω πόσα σημαίνεις για μένα.»
Έβαλε το κεφάλι της στο στήθος μου: «Λυπάμαι που ήμουν τόσο κακιά.»
«Σ” αγαπώ.»
«Κι εγώ σ” αγαπώ«, μου απάντησε.
«Πως μπορώ να κάνω την ημέρα σου καλύτερη;»
Με κοίταξε γλυκά: «Μπορούμε ίσως απλά να περάσουμε λίγο χρόνο μαζί;»
Χαμογέλασα. «Θα μου άρεσε αυτό.»
Συνέχισα να της κάνω την ίδια ερώτηση για περισσότερο από ένα μήνα. Και τα πράγματα όντως άλλαξαν. Οι μάχες σταμάτησαν. Στη συνέχεια, άρχισε να με ρωτάει και αυτή το ίδιο.
Τα τείχη μεταξύ μας έπεσαν. Οι συζητήσεις μας είχαν αποκτήσει νόημα. Ψάχναμε να βρούμε τρόπους να κάνουμε ο ένας τον άλλον ευτυχισμένο. Όχι, δεν είχαμε λύσει όλα τα προβλήματά μας. Ούτε σταματήσαμε να τσακωνόμαστε. Αλλά η φύση των τσακωμών μας άλλαξε. Όχι μόνο ήταν πιο σπάνιοι, αλλά δεν είχαν καν την ένταση που είχαν κάποτε.
fanpage.gr
