Όταν μπορούμε να αποδεχτούμε κάποια πράγματα, μπορούμε νε αλλάξουμε απλά, σε σημαντικό βαθμό τη ζωή μας.
Απόσπασμα από το βιβλίο “Ο Δρόμος των Δακρύων” Εκδόσεις opera
1. Όσο και να μας αγαπάει η μητέρα μας, κάποτε θα μας αφήσει, όπως κι εμείς εκείνη.
2. Δεν θα έχουμε ποτέ την αποκλειστικότητα στην αγάπη των γονιών μας.
3. Αυτό που μας πλήγωσε δεν θεραπεύεται πάντοτε μ’ ένα φιλί.
4. Θα πρέπει να δεχόμαστε την αγάπη που είναι ανάκατη με μίσος, και το καλό που έχει μέσα του κάτι κακό.
5. Ο πατέρας (ή η μητέρα) σου δεν πρόκειται να σε παντρευτούν ούτε κι αν τα κατάφερες να είσαι όπως σε ήθελαν (κι όχι μόνο αυτό, αλλά πιθανότατα δεν εγκρίνουν καθόλου το πρόσωπο που διάλεξες για να τους αντικαταστήσεις στην καρδιά σου).
6. Κάποιες επιλογές μας περιορίζονται από τη σωματική μας διάπλαση.
7. Σε όλες τις σχέσεις υπάρχουν προβλήματα και συγκρούσεις.
8. Οι επιθυμίες των ανθρώπων που αγαπάμε δεν συμπίπτουν πάντοτε με τις δικές μας, μερικές φορές μάλιστα είναι ασυμβίβαστες μεταξύ τους.
9. Δεν έχει καμιά σημασία πόσο έξυπνοι, ή πόσο προσεκτικοί είμαστε, κάποτε έρχεται η σειρά μας να χάσουμε.
10. Η ύπαρξη μας σ’ αυτόν τον κόσμο είναι αδυσώπητα εφήμερη.
Αυτό πάντως που είναι πιο δύσκολο να δεχτεί κανείς ( εγώ τουλάχιστον), και όχι γιατί δεν είναι αλήθεια, είναι ότι:
11. “Είμαστε Εντελώς Ανίκανοι Να Προσφέρουμε Στα Αγαπημένα Μας Πρόσωπα Την Προστασία Που Θα Θέλαμε Ενάντια Σε Κάθε Κίνδυνο, Σε Κάθε Πόνο, Ενάντια Στις Ματαιώσεις, Τον Χαμένο Χρόνο, Τα Γηρατειά Και Τον Θάνατο.”
Οι απώλειες αυτές αποτελούν μέρος της ζωής μας. Είναι σταθερές καθολικές και αναπόδραστες, και τις χαρακτηρίζουμε «απαραίτητες», γιατί μέσα απ’ αυτές μεγαλώνουμε.
Πράγματι, είμαστε αυτοί που είμαστε χάρη σε όλα όσα χάσαμε και το πώς αντιμετωπίσαμε τις απώλειες εκείνες.
