Δυστυχώς, δεν είναι όλα τα συναισθήματα ίδια και ίσα.
Το περισσότερο κοινά αποδεκτό συναίσθημα, η χαρά, είναι ένα σημάδι αυτοπεποίθησης, ασφάλειας και επιτυχίας. Ακόμα κι αν πρέπει να το προσποιηθείς σαν συναίσθημα, ξέρουμε πως το να βγάζεις προς τα έξω την εικόνα του ευτυχισμένου, είναι ένας τρόπος για να κερδίσεις ανθρώπους και φίλους.
Η λύπη από την άλλη, είναι μια κατηγορία από μόνη της, που μοιάζει πολύ με την καινούρια ταινία της Pixar, «Inside Out». H λύπη μοιάζει να συνδέεται με την αποξένωση και όταν εκφράζεται απόλυτα, γίνεται μέχρι και κατακριτέα. Οι εκφράσεις λύπης, είναι σημάδι αδυναμίας και ανασφάλειας. Είναι άδικο για την κουλτούρα μας να τοποθετεί την λύπη σε τόσο στενά όρια. Είναι καταστροφικό, ανθυγιεινό και άδικο για την ζωή ενός ανθρώπου.
Οι άνθρωποι που δεν διστάζουν να εκφράσουν την λύπη τους στην πραγματικότητα, είναι πολύ πιο υγιείς και πολύ πιο δυνατοί από αυτούς που την καταπιέζουν.
Δεν φοβούνται τα συναισθήματά τους.
Αν πλημμυρίζατε από ευτυχία, θα κρύβατε το χαμόγελό σας;
Αν βλέπατε ένα τραυματισμένο ζώο στην άκρη του δρόμου δεν θα μορφάζατε;
Αν είχατε μια πραγματικά κακή μέρα στην δουλειά και ο άνεργος συγκάτοικός σας έπινε την τελευταία παγωμένη σας μπύρα που επιθυμούσατε όλη μέρα, δεν θα τσαντιζόσασταν;
Οπότε, γιατί όταν είσαι στεναχωρημένος να μην κλάψεις; Γιατί να μη δώσεις το δικαίωμα στον εαυτό σου να εκφράσει λύπη και στεναχώρια;
Οι άνθρωποι που αγνοούν την λύπη, κοροϊδεύουν τον εαυτό τους και τον εμποδίζουν να εκφράσει τα ουσιαστικά τους συναισθήματα.
Η λύπη ή το κλάμα, δεν είναι σημάδι αδυναμίας, είναι σημάδι ότι είσαι απλά ένας άνθρωπος και έχεις συναισθήματα που τα εκφράζεις κι ας σου έχουν μάθει πως δεν θα έπρεπε να το κάνεις δημόσια.
Καταλαβαίνουν τις θεραπευτικές ιδιότητες των δακρύων.
Οι δακρυγόνοι αδένες, με τα δάκρυα, βγάζουν από μέσα τους το άγχος, την θλίψη, το πένθος, την αναστάτωση που υπάρχει στο μυαλό και στο σώμα.
Είναι η ψυχή που καθαρίζει, είναι το μυαλό που ανασυντάσσεται.
Οι θεραπευτικές ιδιότητες των δακρύων, δεν περιορίζονται στα δάκρυα θλίψης ούτε στα δάκρυα χαράς. Είναι σε κάθε περίπτωση, όμως, έκφραση συναισθήματος γιατί έχεις να κάνεις με ακραία συναισθήματα.
Και επιτρέποντας σε αυτά τα ακραία συναισθήματα να μείνουν και να καταπιεστούν μέσα σου, βάζεις την ψυχική και σωματική σου υγεία σε κίνδυνο.
Πέραν την έκφρασης συναισθήματος και ανακούφισης του άγχους, τα δάκρυα, έχουν επιστημονικά αποδειχτεί ωφέλιμα γιατί απελευθερώνουν τοξίνες και βοηθούν στην καλή όραση καθώς σκοτώνουν 90-95% των βακτηρίων μέσα στα πρώτα 5-10 λεπτά.
Ξέρουν πόσο θεραπευτικό μπορεί να είναι το κλάμα.
Πρόσφατες μελέτες ψυχολογίας, έχουν αποδείξει πως το κλάμα οδηγεί τον οργανισμό να εκκρίνει ενδορφίνες, τις ορμόνες ευεξίας και ευτυχίας που λειτουργούν και σαν φυσικά παυσίπονα. Το κλάμα, επίσης, μειώνει και ελέγχει τα επιπέδα μαγγανίου, που σε υψηλές ποσότητες, κάνει το μυαλό και το σώμα ευερέθιστο.
Ακόμα κι αν το πρόβλημα παραμείνει όσο θα έχεις κλάψει γι’αυτό, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως το κλάμα θα σε έχει βοηθήσει να εκφράσεις όλα τα αρνητικά συναισθήματα που είχες. Και επιτρέπει πια να σκεφτείς καθαρότερα για το πρόβλημα.
Δεν ενδιαφέρονται για τους ρόλους του φύλου και τις κοινωνικές απαιτήσεις.
Το κλάμα είναι εξίσου «κατακριτέο» και για τα δυο φύλα. Αν κλαίει εκείνη, είναι επειδή είναι ασταθής, ανώριμη, υπερβολική και θέλει να τραβήξει την προσοχή πάνω της. Αν κλαίει εκείνος, είναι δειλός, κότα ή όχι αρκετά αρρενωπός. Όλες αυτές οι γενικεύσεις οδηγούν και τα δυο φύλα να καταπιέζουν βαθιά μέσα τους τις εκφράσεις θλίψης και πόνου.
Αν και είναι μια άνιση μάχη που μπορεί να κερδηθεί βήμα βήμα, δουλεύουμε ακούραστα να σπάσουμε αυτά τα κοινωνικά κατεστημένα και να μπορούν να εκφράζονται όλοι ελεύθερα. Αυτοί που επιτρέπουν στους εαυτούς τους να εκφράζονται ελεύθερα την λύπη τους δημοσίως, δεν είναι απλά γενναίοι αλλά αντιστέκονται για να δημιουργήσουν μια υγιέστερη κοινωνία.
Προκαλούν και τους άλλους να μην ξεφεύγουν από τα αισθήματά τους.
Μου αρέσει να κλαίω. Ή έστω, δεν λέω στον εαυτό μου να μην νιώθει λύπη. Όλοι παλεύουμε να ξεπεράσουμε κάποιον δαίμονα που μας καταπιέζει και μας διαλύει. Όταν επιτρέπεις στον εαυτό σου να νιώσει τον πόνο, ενθαρρύνεις και τους άλλους, είτε τους ξέρεις είτε όχι, να αλληλεπιδράσουν με τον πόνο σου. Το να ξέρεις πως δεν είσαι μόνος στην σκέψη και στο συναίσθημα ή ακόμα κι αν αντιδράς με συγκεκριμένο τρόπο είναι συναισθηματικά απελευθερωτικό και πολλές φορές σώζει.
Αυτοί που αποδέχονται την θλίψη όταν πρέπει να την αντιμετωπίσουν κατά πρόσωπο, εμπνέουν και τους άλλους να κάνουν το ίδιο. Είναι πολύ πιο επικίνδυνο θα θάβεις μέσα σου τις αρνητικές σκέψεις. Καθώς η θλίψη προκαλεί αρνητικά συναισθήματα, πολλές φορές, δεν πλησιάζουμε κάποιον που παρατηρούμε πως είναι θλιμμένος και περνάει δυσκολίες γιατί φοβόμαστε όχι το ίδιο το άτομο αλλά την αναστάτωση και τα συναισθήματά του.
Όταν είμαστε ειλικρινείς με τα συναισθήματα και το σώμα μας, επιτρέπουμε στον εαυτό μας να τρέχει με τις υψηλότερες ταχύτητες ακόμα κι όταν είμαστε σε εξαιρετικό επίπεδο πόνου και θλίψης.
Το κλάμα θα πρέπει να λαμβάνεται σαν σημάδι δύναμης και όχι αδυναμίας.
