Όσο είσαι μικρός αντιμετωπίζεις και αντιλαμβάνεσαι τη μαμά σου σαν μια μηχανή που παράγει νόστιμα φαγητά, άπειρη αγάπη, καθαρά ρούχα και πολλές, σωστές συμβουλές. Νομίζεις ότι η μαμά σου είναι λίγο-πολύ ένας άνθρωπος που… γεννήθηκε μαμά. Είτε όταν κάνεις παιδιά, είτε νωρίτερα –κάπως, κάποτε- αντιλαμβάνεσαι ότι η μαμά σου είναι ένας άνθρωπος κανονικός με αδυναμίες, πάθη, ευαισθησίες, ελαττώματα και παρελθόν.
Κι όταν γίνεσαι πια μαμά, βεβαιώνεσαι ότι είναι αυτός ο ρους της ιστορίας των μαμάδων: όσο φιλαλήθης, αληθινή κι αυθόρμητη κι αν είσαι, όταν είσαι μαμά δεν μπορεί να είσαι εκατό τοις εκατό ο εαυτός σου. Θα πεις ψεματάκια, θα κρύψεις γεγονότα, θα προσποιηθείς για μικρά ή μεγάλα πράγματα. Όχι επειδή σ’ αρέσει να έχεις μυστικά ή να λες ψέματα ή να κρύβεσαι, αλλά επειδή –όπως και να το κάνουμε- τα παιδιά δεν μπορούν να «σηκώσουν» κάθε αλήθεια!
Οι περισσότερες, λοιπόν, μαμάδες θα πιάσουν τον εαυτό τους να έχουν τουλάχιστον ένα από τα παρακάτω μυστικά -μικρά ή μεγάλα.
Η μαμά γίνεται άτακτη όταν τα παιδιά πηγαίνουν για ύπνο
«Δεν το συζητάω, πήγαινε για ύπνο τώρα!». Καμιά φορά, οι μαμάδες γίνονται πολύ αυστηρές με την ώρα του βραδινού ύπνου. Συνήθως αυτό οφείλεται σε ανιδιοτελή κίνητρα, όπως η επαρκής ξεκούραση του παιδιού ή η αγωνία για να διατηρηθεί το πρόγραμμά τους συνεπές. Ενίοτε όμως οι λόγοι της βιaσύνης και της επιμονής είναι πιο… ύπουλοι. Η μαμά θέλει λίγο χρόνο για τον εαυτό της, θέλει να καθίσει αναπαυτικά στον καναπέ και να δει μια ταινία που τα παιδιά δεν γίνεται επουδενί να παρακολουθήσουν. Θέλει να φάει με την ησυχία της, να μιλήσει στο τηλέφωνο με την κολλητή της, να δουλέψει, να κάνει αγκαλίτσες με τον καλό της ή να τρυγήσει τους χυμούς του.
Όταν η μαμά λέει «Πήγαινε για ύπνο», δεν το λέει πάντα μόνο για το καλό του παιδιού της. Το λέει γιατί έχει ανάγκη αυτή τη μία άνευ παιδιών ώρα -και είναι απόλυτα λογικό!
Καμιά φορά, το σχολείο ή ο παιδικός σταθμός της φαίνεται όαση
Δεν θα το ομολογήσει ποτέ στο παιδί και δύσκολα θα το παραδεχτεί στον εαυτό της. Ωστόσο, η μέση μανούλα έχει ανάγκη να ζήσει κάποιες ώρες στο σπίτι μόνη της, να πάει σαν άνθρωπος τουαλέτα, να επικοινωνήσει με ενήλικες, να φάει, να πιει, να ακούσει μουσική και -φυσικά!- να κοιμηθεί ανενόχλητη.
Η μαμά σου δεν στο είπε ποτέ, εσύ δεν θα το πεις στο παιδί σου, όμως η μέρα που το σχολείο αρχίζει μετά από μια μακρά περίοδο διακοπών είναι μια μέρα γιορτής!
Ίσως θα ήθελε η ζωή της να είναι αλλιώς
Μπορεί να μην το ξεστομίσει ποτέ, όμως η χαμογελαστή και ευδιάθετη μαμά ίσως δεν είναι ικανοποιημένη από τη ζωή της. Ίσως είχε ονειρευτεί να ζήσει εντελώς διαφορετικά ή, ίσως, η σχέση της με τον μπαμπά δεν εξελίχθηκε όπως υπολόγιζε.
Δεν είναι ότι θα τα «βροντήξει» όλα και θα φύγει ή ότι μισεί κάθε λεπτό της καθημερινότητάς της ή ότι δεν λατρεύει τα παιδιά της. Απλά καμιά φορά ίσως να μελαγχολεί λίγο…
«Πήγαινε να κρυφτείς και έρχομαι»
Στην κατηγορία των αθώων μικρών μυστικών και ψεμάτων βρίσκεται οπωσδήποτε και η περί κρυφτού απάτη. Κάθε σχεδόν μαμά που σέβεται τον εαυτό της, έχει προσπαθήσει να, εχμ… «ξεφορτωθεί» τα παιδιά της για να μιλήσει στο τηλέφωνο ή να τελειώσει (επιτέλους!) μια δουλειά χρησιμοποιώντας την γνωστή τεχνική του «κρυφτού». Όχι, η μαμά δεν έχει όρεξη να παίξει, όμως το να κρυφτείς για 3,4 λεπτάκια είναι ιδανικό για να καταφέρει να ολοκληρώσει αυτό που κάνει. Το κρυφτό-απάτη, συνδυάζεται και με μικροαπάτες όπως το ψευδές «Δεν μέτρησα ακόμα, περίμενε» (αφού δεν ξεκινήσατε καν να μετράτε) ή το επίσης ψευδές «Φτου και βγαίνω», όπου συνεχίζετε κανονικά τη δουλειά σας κι αφήνετε το παιδί να πιστεύει ότι πασχίζετε να το βρείτε.
Όχι, το αρκουδάκι δεν χάθηκε. Ούτε οι κούνιες κλείνουν.
Η ζωή κάθε μαμάς είναι γεμάτη από μικρά τέτοια ψεματάκια.
Η αγαπημένη σου αλλά απίστευτα βρώμικη/ θορυβώδης/ παλιά κούκλα δεν χάθηκε, πετάχτηκε.
Ο Άγιος Βασίλης είναι ο μπαμπάς.
Οι κούνιες δεν κλείνουν ποτέ. Είναι ανοιχτός χώρος στον οποίο μπορείς να πας ανά πάσα στιγμή.
Όχι, δεν πέρασε κανένα πουλάκι/ γατάκι/ σκυλάκι έξω απ’ το παράθυρό μας. Απλώς πρέπει κάπως να σταματήσεις να κλαις και να φας τις τελευταίες σου μπουκιές.
Δεν είναι τα πάντα «υπέροχα»
Διαβάζεις, ακούς και βλέπεις ένα σωρό μαμάδες να διατυμπανίζουν την απόλυτη ευτυχία τους, να μιλάνε στάζοντας μέλι για την καθημερινότητά τους, να εκθειάζουν κάθε δευτερόλεπτο της ζωής τους και να δηλώνουν περήφανα πως δεν θα άλλαζαν τίποτα απολύτως.
Εκτός από σπάνιες περιπτώσεις, όμως, όχι. Δεν είναι είναι η ζωή μιας μαμάς «καταπληκτική» και αψεγάδιαστη. Δεν είναι όλα υπέροχα, ούτε νιώθει την ευτυχία να ξεχειλίζει απ’ τα μπατζάκια της συνεχώς. Η μητρότητα (αλλά και αυτή καθ’ αυτήν η… επιβίωση στις μέρες μας) είναι άθλος. Έχει δυσκολίες, έχει στιγμές απερίγραπτης κούρασης και θυμού και είναι γεμάτη αγωνία.
Ιδού λοιπόν ένα μυστικό που λίγες μαμάδες παραδέχονται: όχι, η μητρότητα δεν είναι πάντα «καταπληκτική», «υπέροχη» και άλλα τέτοια ροζ. Είναι καμιά φορά και λίγο γκρι.
Η μαμά δεν ήταν και τόσο καλό παιδί όταν ήταν μικρή
Κάποιες μαμάδες κρύβουν πτυχές του εαυτού τους και γεγονότα του παρελθόντος από τα παιδιά τους για χρόνια -αν όχι για πάντα. Όχι επειδή έκανε κάτι εγκληματικό ή αδιανόητα κακό, αλλά απλώς επειδή όλο και κάποιες εμπειρίες της παιδικής και εφηβικής της ηλικίας αντιστοιχούν επικίνδυνα με όλα αυτά που φοβάται ότι θα κάνει το παιδί της ή, ακόμη περισσότερο, μ’ αυτά που του απαγορεύει.
Όχι, δεν μπήκε κάτι στο μάτι της
Οι μαμάδες είμαστε κλαψιάρες -ας το παραδεχτούμε. Ένα από τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά των μαμάδων: το κλάμα στα κρυφά. Η μαμά σου κι εσύ που είσαι μαμά έκλαψες πολλές φορές χωμένη στο μπάνιο ή προσποιούμενη ότι κάνεις μια δουλειά στην κουζίνα. Επειδή κάποιο απ’ τα παιδιά της, της μίλησε απότομα ή επειδή λύγισε απ’ το βάρος της καθημερινότητας, της αγωνίας και της πίεσης ή επειδή συγκινήθηκε πολύ με μια γλυκιά κουβέντα, μια διάκριση στο σχολείο ή ένα αυθόρμητο χάδι.
