Και αυτή ακριβώς η συνειδητοποίηση μου προκαλεί τρομακτικά συναισθήματα. Πάντα θεωρούσα πως οι γονείς μου δεν θα έπρεπε να έχουν παράπονα από μένα. Σπουδάζω, δεν πίνω, δεν καπνίζω, βάζω μπουφάν πριν βγω από το σπίτι, τους αγαπάω. Και το σημαντικότερο είναι πως ποτέ δεν τους έλεγα ψέματα. Οι γονείς μου πάντα γνώριζαν που είμαι, τι κάνω και με ποιους, τις παρέες μου και τις σχέσεις μου.
Εννοείται πως αυτή την άνεση να μπορώ να τους μιλήσω για όλα αυτά, μου την καλλιέργησαν πρώτα οι ίδιοι. Έδειχναν κατανόηση σε όσα ήθελα και θέλω να δοκιμάσω και στον τρόπο που θέλω να ζω, είτε συμφωνούσαν είτε διαφωνούσαν. Αρκεί να γνώριζαν. Έδειχναν εμπιστοσύνη στην κρίση μου και στα όριά μου. Και αυτό με έκανε ειλικρινή απέναντι τους, υπερβολικά ειλικρινή.
Οι γονείς μου δεν ακολουθούν την «κλισέ» φιγούρα των Ελλήνων γονιών. Συζητούσα με την μητέρα μου για το σeξ, για τους φίλους, για τις καταχρήσεις. Όταν έκανα το πρώτο μου τατουάζ, η μητέρα μου με συνόδευσε. Ο πατέρας μου με πήγαινε να συναντήσω το αγόρι μου και ξυπνούσε ξημερώματα να μαζέψει τον αδερφό μου και τους μεθυσμένους φίλους του από τις συναυλίες. Πάντα γνώριζαν τα ρίσκα που παίρνανε ως γονείς στις ελευθερίες που μας προσέφεραν και δεν σταμάτησαν ποτέ να τα παίρνουν.
Και είμαι ευγνώμων γιατί η εμπιστοσύνη τους και ο σεβασμός που έδειχναν στις επιλογές εμένα και του αδερφού μου, μας ωθούσαν στο να μην θέλουμε να τους απογοητεύσουμε. Θα έλεγα πως οι γονείς μου έχουν βρει την τέλεια ισορροπία ανάμεσα στον γονιό και τον φίλο. Και θα έλεγα πως η τακτική τους λειτούργησε, για να βρίσκομαι εδώ και να γράφω γι” αυτήν.
Ωστόσο δεν θα ήθελα να είμαι το παιδί μου. Δεν θα ήθελα το παιδί μου να σκεφτεί ούτε για ένα λεπτό όπως σκέφτομαι εγώ. Θα ήθελα το παιδί μου να μην έχει ισχυρή προσωπικότητα. Να δεχτεί όταν θα του πω ψέματα πως εγώ έκανα σeξ μόνο όταν ήμουν ερωτευμένη και όταν θα του πω πως τα ναρκωτικά θα το σκοτώσουν. Δεν θα ήθελα να προσπαθεί να βρει τα όρια στο καθετί ώστε να καταφέρει να ζήσει, να δοκιμάσει, να φτάσει στα άκρα, να μην στερηθεί, χωρίς να βλάψει τον εαυτό του. Δεν θα ήθελα να μάθω ποιος το πλήγωσε γιατί θα τον σκοτώσω, δεν θέλω να ξέρω αν μέθυσε ή αν κάπνισε γιατί δεν θα κοιμάμαι τα βράδια. Να με ακούσει όταν θα του πω να πάει να γίνει δικηγόρος, να έχει σίγουρη δουλίτσα, να μην πεινάσει. Να με πιστέψει όταν θα ποδοπατήσω όλες τις φιλελεύθερες απόψεις μου, μην τυχόν και συμφωνήσει μαζί μου. Αν μπορούσα να το κλείσω σε ένα κουτί και να ζήσει με τον τρόπο που θέλω θα ήμουν ικανοποιημένη, μάλλον.
Αλλά δεν θα με ακούσει και ελπίζω να μην το κάνει. Γιατί εγώ πορεύομαι, με βάση τα όνειρα και τις επιθυμίες μου. Ζω την ζωή μου με τις χαρές, τα ρίσκα και τους κινδύνους της και μαζί με εμένα, πιο πολύ από μένα, την ζούνε οι γονείς μου. Η ζωή μου είναι και δική τους και μου επιτρέπουν να παίρνω αποφάσεις για αυτήν. Τι κατόρθωμα, πράγματι. Να μπορείς να αφήσεις κάποιον ελεύθερο ακόμα κι αν αυτό σε πληγώνει καθημερινά. Και έτσι, συνειδητοποιώ πόσο δύσκολο έργο είναι να είσαι ο μπαμπάς και η μαμά κάποιου.
Εσείς θα θέλατε να είστε τα παιδιά σας, άραγε;
A lot of parents will do anything for their kids, except let them be themselves.
– Banksy
Παρασκευή Σταματοπούλου
