Αν ισχύει πως κάθε χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος, τότε έχουμε αναστηθεί πάμπολλες φορές. Απ’ τον πρώτο μας χωρισμό με το πλατωνικό μας φλερτ στο δημοτικό μέχρι τον πιο πρόσφατο, όλοι μας πονάνε, ο καθένας στο βαθμό και την ένταση που του αναλογεί.
Χωρισμοί που επιλέξαμε, επειδή μας τέλειωσε ο έρωτας ή μας έφθειρε η σχέση και χωρισμοί που επέλεξαν οι άλλοι, για λόγους δικούς τους, που άλλοτε μας τους έκαναν ξεκάθαρους κι άλλες πάλι φορές τους πήραν μαζί τους φεύγοντας, αφήνοντάς μας να χάσκουμε με ένα τεράστιο ερωτηματικό πάνω απ’ το κεφάλι μας και την απορία ζωγραφισμένη στα μάτια μας.
Όποια κι αν είναι η περίπτωση, ο χωρισμός είναι δύσκολος. Ακόμη κι αν πρόκειται για δική μας επιλογή, ακόμη κι αν δεν είχαμε φάει κόλλημα με τον άλλο, μετά τους τίτλους τέλους νιώθεις κάπως μουδιασμένος. Όταν δε, η απόφαση έρχεται απ’ την άλλη πλευρά, τότε δεν το συζητώ, θα κλάψουμε, θα πλαντάξουμε, θα ζήσουμε το δράμα μας, μπορεί να μας πιάσει κι ο εγωισμός μας που πληγώθηκε αλύπητα.
Αν η σχέση ήταν μακροχρόνια, η ζωή μας όλη αλλάζει. Η καθημερινότητα, οι παρέες, πολύ πιθανό και το σπίτι μας. Είναι λογικό να νιώσουμε θλίψη, αλλά αν δυο άνθρωποι φτάσουν να χωρίσουν μετά από χρόνια, σημαίνει ότι η σχέση έκανε τον κύκλο της και δεν έχει κάτι περισσότερο να δώσει. Άλλαξαν οι προσδοκίες κι οι ανάγκες μας και δε συμπληρώνουμε πλέον ο ένας τον άλλο. Σ’ αυτή την περίπτωση είναι προτιμότερο να τραβήξουμε δρόμους χωριστούς και να κρατήσουμε τις καλές στιγμές κι ό,τι θετικό μας πρόσφερε όλα αυτά τα χρόνια.
Πώς να το διαχειριστείς όμως όταν η σχέση είναι φρέσκια; Όταν το διαλύετε πριν καλά-καλά ξεκινήσει; Όταν είσαι πάνω στην τρέλα του έρωτα και φλέγεσαι για τον άλλο, που έρχεται και σου λέει «Συγγνώμη, μου τελείωσε.»; Πώς είναι δυνατόν να σου λέει κάτι τέτοιο, όταν εσένα ο έρωτας σου δεν έχει προλάβει να ξεθυμάνει στο ελάχιστο; Είσαι το ίδιο ενθουσιασμένος όπως την πρώτη μέρα, αλλά του άλλου του έχει περάσει.
Όμως έτσι είναι, δεν τελειώνει σ’ όλους ταυτόχρονα το αίσθημα. Και μένεις πίσω, ενώ ο άλλος φεύγει χωρίς δισταγμό. Μένεις να κατηγορείς τον εαυτό σου, ψάχνοντας να βρεις το λάθος σου. Τα βάζεις κάτω κι αναρωτιέσαι τι μπορεί να έφταιξε. Σε πιάνει απελπισία.
Αναρωτιέσαι αν υπάρχει καμιά ελπίδα να τα ξαναβρείτε και συχνάζεις στα μέρη όπου πηγαίνατε με την ελπίδα να συναντηθείτε. Κάθε σου έξοδος πλέον είναι μια αναζήτηση της χαμένης σου αγάπης. Περνάς απ’ όλα τα μέρη που μπορεί να βρίσκεται, δουλειά, σπίτι, αλλά μάταια. Κι όσο δε συναντιέστε, τόσο παλεύεις να μη στείλεις μήνυμα.
Ξημεροβραδιάζεσαι με το κινητό στο χέρι, να τσεκάρεις μήπως σε θυμήθηκε και η νέα σου συνήθεια είναι να γράφεις και να σβήνεις μηνύματα πριν πατήσεις αποστολή. Αλλά το ξέρεις ότι θα λυγίσεις κάποια στιγμή· κάποιο από αυτά τα βράδια που αναστενάζεις στο κρεβάτι ακούγοντας ερωτικά τραγούδια στο pillowradio.
Γιατί δεν πρόλαβες να το ζήσεις. Γιατί στο έκοψαν στη μέση κι ήθελες κι άλλο. Δεν πρόλαβες να το χορτάσεις κι αυτό σε πληγώνει και σε πονάει πιο πολύ, που σου άρπαξαν τη χαρά στα μισά του παιχνιδιού. Αυτή η απότομη και βίαιη διακοπή είναι που σε κάνει να μην μπορείς να το διαχειριστείς.
Γι’ αυτό οι χωρισμοί από σχέσεις πρόσφατες είναι που πονάνε περισσότερο. Επειδή δεν το βλέπεις να ‘ρχεται όσο πετάς στο συννεφάκι σου αγκαζέ με το ξεβράκωτο αγγελάκι που βρήκε στόχο. Και πονάει, ρε γαμώτο.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Βαή: Πωλίνα Πανέρη
pillowfights.gr
