«Καθόμουν σε ένα τοπικό εστιατόριο και έτρωγα μεσημεριανό και σκεφτόμουν πόσο δύσκολα περνούσα τελευταία και πόσο είχα βαρεθεί όσα έκανα. Έχω μια εταιρεία διακόσμησης εξωτερικών χώρων και ποτέ δεν ένιωσα ότι πρόσφερα κάτι στις ζωές των ανθρώπων.
Καθώς καθόμουν εκεί και λυπόμουν τον εαυτό μου, μια όμορφη κοπέλα γύρω στα 25 μπήκε μέσα και κάθισε σε ένα τραπέζι και περίμενε παρέα. Δε μου πήρε ώρα να καταλάβω ότι προσπαθούσε να κρύβεται από τα αδιάκριτα βλέμματα του κόσμου και η καρδιά μου πάγωσε. Μπορούσε κανείς να διακρίνει τα μαλλιά της να πέφτουν και πως έκανε χημειοθεραπεία σε τέτοια νεαρή ηλικία.
Κάθισα εκεί και την παρακολουθούσα. Πονούσα για εκείνη, φανταζόμουν πως είναι να είμαι στη θέση της και κατά κάποιον τρόπο γνώριζα τον πόνο της. Βλέπετε, έθαψα τη γυναίκα μου, τον έρωτα της ζωής μου πριν από μερικά χρόνια και την έβλεπα να σβήνει σιγά σιγά. Ήθελα να μεταφέρω ένα μήνυμα ελπίδας σε αυτή τη κοπέλα, αλλά πως; Τι να έκανα;
Τότε μου ήρθε ιδέα! Φώναξα τη σερβιτόρα της και της εξήγησα ότι ήθελα να της κεράσω το γεύμα, αλλά επίσης της είπα να μη πει ότι ήμουν εγώ, έπρεπε να παραμείνει ανώνυμο. Έδωσα στη σερβιτόρα να παραδώσει ένα σημείωμα, όταν θα μάθαινε ότι ο λογαριασμός της είναι πληρωμένος.
Το σημείωμα έγραφε:
Κάποιος σήμερα σκέφτηκε ότι είσαι όμορφη, κάποιος σήμερα σκέφτηκε ότι έλαμπες από ενθουσιασμό, κάποιος σήμερα σκέφτηκε ότι τα μάτια σου φώτιζαν το κόσμο, κάποιος σήμερα νοιάστηκε για σένα και ήθελε να το ξέρεις αυτό. Καλή συνέχεια στη μέρα σου, δεσποινίς!
Περίπου 15 λεπτά αργότερα, η νεαρή κοπέλα ζήτησε το λογαριασμό, και εγώ την παρακολουθούσα ενώ η σερβιτόρα της είπε ότι είναι κερασμένα. Ρώτησε ποιος; Γιατί; Η σερβιτόρα απλά της έδωσε το σημείωμα και την ενημέρωσε ότι ο κύριος που το έκανε, έχει φύγει.
Την έβλεπα καθώς διάβαζε αργά το σημείωμα. Τα μάτια της δάκρυσαν για μια στιγμή, και μετά εμφανίστηκε ένα χαμόγελο! Ένα μεγάλο, ελπιδοφόρο χαμόγελο! Φώτισε το χώρο και σηκώθηκε με περηφάνεια, μην έχοντας πια έγνοια ποιος τη κοιτάζει.
Δεν έχει σημασία πως είμαστε ή τι έχουμε, δεν έχει σημασία τι σπίτια έχουμε ή πόσα αυτοκίνητα έχουμε, ούτε πόσα χρήματα βγάζουμε. Σημασία έχει πόσο νοιαζόμαστε και τι κάνουμε γι” αυτό, ακόμα και αν είναι να νιώσουμε για λιγάκι όμορφα. Το γεύμα μπορεί να κόστισε μερικά ευρώ, αλλά η υπόλοιπη μαγεία είναι δωρεάν.»
Credit: Shareably
