Το να είσαι γονιός δεν είναι εύκολο. Όποιος λέει το αντίθετο σίγουρα δεν έχει δικά του παιδιά. Όταν χώρισα το 2005 τα παιδιά μου ήταν 10 και 22 μηνών. Και μπορώ ακόμα να θυμηθώ τον τρόμο, ότι θα ήταν το πρώτο Σαββατοκύριακο που θα ήμουν μαζί τους. Θα είμαι σε θέση να το κάνω αυτό μόνος μου;
Αυτός ο χρόνος ήταν αγχωτικός και συνεχώς χαοτικός. Είναι θλιβερό να πώ ότι από νωρίς είχα φοβία με τα απογεύματα της Παρασκευής και την Κυριακή το βράδυ που δεν έλεγαν να περάσουν γρήγορα. Αυτό δεν ήταν κάτι που είχα επιλέξει να κάνω χωρίς καμιά υποστήριξη και τελείως μόνος μου. Ένα απλό γεγονός όπως το να βγούμε έξω για φαγητό οι τρείς μας συνοδευόταν από πάνες, καλαθάκια και στην καλύτερη έκανε την έξοδο εξαντλητική.
Υπήρχαν πολλές στιγμές που ήθελα απλά να τα παρατήσω όλα και να φύγω. Όλη μου η ζωή είχε γίνει άνω κάτω και δεν ήταν μόνο η σωματική επιβάρυνση αλλά και η έλλειψη της κοινωνικής μου ζωής. Ποιος θα τολμούσε να βγεί με έναν πατέρα δύο παιδιών που μόλις είχε πάρει διαζύγιο;
Έχουν περάσει εφτά χρόνια από τότε και όταν κοιτάω πίσω νιώθω μόνο ευγνωμοσύνη. Ευχαριστώ Το Θεό που τα παιδιά μου ήταν πολύ μικρά σε ηλικία για να θυμούνται τα λάθη μου, και εντυπωσιάζομαι από το γεγονός ότι έμεινα ήρεμος και δεν έχασα τα λογικά μου. Όσοι με ζούσαν από κοντά, παραδέχτηκαν ότι όλη αυτή η ιστορία ήταν μια τραγική κατάσταση.
Σήμερα έχω στο μυαλό μου εκείνες τις ημέρες σαν παράσημο γιατί ξέρω ότι θα ήμουν χαμένος χωρίς τα παιδιά μου. Σίγουρα δεν θα είχα τη σχέση που έχω σήμερα μαζί τους και δεν θα είχα όλες αυτές τις εμπειρίες για να με βοηθούν στις σημερινές αποφάσεις μου. Τέλος και πιο σημαντικό για εμένα βρίσκω αυτοπεποίθηση στο γεγονός ότι η πλειοψηφία των αντρών θα είχε φύγει με την πρώτη ευκαιρία.
Που θέλω να καταλήξω;
Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε από μια μόνη μαμά στο blog της σχετικά με την εξαφάνιση του πρώην συζύγου της, από τις υποχρεώσεις του και από τα παιδιά του. Είναι σπαρακτικό να διαβάζεις την κατάσταση στην οποία βρίσκονται πολλοί μόνοι γονείς. Τελειώνει με αυτή τη λέξη:
«Έτσι απλά από το «άγχος» του να υποστηρίξει τα παιδιά του, έφυγε. Και όσο τελειώνω αυτό το ποστ, έχω τη μικρή μου κόρη, δίπλα μου να κλαίει , να προσπαθεί να κοιμηθεί, και να με ρωτάει γιατί δεν θα γυρίσει πίσω να είναι μαζί μας. Και πολύ ήσυχα ρωτάω τον εαυτό μου, “Aξίζει αυτά τα δάκρυα;».
Με όσο κουράγιο είχα απάντησα :
«Θέλω να βρώ αυτόν τον άντρα και να τον δείρω. Όσο και να πιέζω για να πάρω την επιμέλεια, υπάρχουν άνθρωποι σαν και αυτόν που με κάνουν να σκέφτομαι σοβαρά να κάνω φόνο. Θα πώ μόνο αυτό… “ είναι γελοίος”. Όχι μόνο δεν είναι άντρας αλλά δεν αξίζει ούτε καν να ονομάζεται πατρική φιγούρα.”
Δεν μπορώ να καταλάβω πως ένα αγοράκι (δεν αξίζει καν να λέγεται άντρας) μπορεί τόσο απλά να εξαφανιστεί από τις ζωές των παιδιών του. Δεν μπορώ να σκεφτώ κανένα άλλο είδος ανθρώπινης πράξης που θα μπορούσε να το δικαιολογήσει. Αυτό που με εξοργίζει πιο πολύ είναι ότι βρέθηκα στη θέση του. Είμαι γνώστης του να έχεις τόσες πολλές επιλογές που θα μπορούσαν να σε κρατήσουν μακρυά από τα παιδιά σου και εσύ να επιλέγεις να φύγεις.
Δεν με νοιάζει αν …
- Δεν υπάρχουν καλές δουλειές εκεί που βρίσκεσαι
- Σε περιμένει μια καλή προαγωγή σε μια άλλη πόλη
- είναι η καλύτερη κίνηση για το μέλλον σου
- είναι ο έρωτας της ζωής σου
- Έχεις κατάθλιψη, νιώθεις μοναξιά και χρειάζεσαι τη μαμάκα σου
- Φοβάσαι να είσαι μόνος σου σαν γονιός
Μπορείτε να κατασκευάσετε οποιονδήποτε λόγο σας αρέσει, αλλά το γεγονός παραμένει. Αν φύγετε απο τα παιδιά σας είστε η ντροπή του γένους και αξίζετε κάτι παραπάνω από ένα σχοινί και ένα δέντρο. Ειλικρινά ο όρος «αδιάφορος» δεν είναι μια ισχυρή αναφορά και η φυλακή δεν είναι μια αρκετά επαρκής τιμωρία. Ένας απών πατέρας κακοποιεί τα παιδιά του ,έχει καταχραστεί την εμπιστοσύνη τους και έχει κλέψει την αθωότητα τους, γιατί αποφάσισε ότι η δική του καλοπέραση ήταν πιο σημαντική από τις θυσίες και τις υποχρεώσεις του απέναντι στα παιδιά του.
Εξαιτίας της δικής σας συμπεριφοράς τα νεαρά κορίτσια έχουν διαστρεβλωμένη άποψη για τα αγόρια και κατά συνέπεια και για τους άντρες αργότερα. Με πρότυπο εσάς και τον ηλίθιο χαρακτήρα σας, υπάρχει μια νέα γενιά από γυναίκες που ψάχνουν την αγάπη με λανθασμένους τρόπους. Τώρα πρέπει να προετοιμάσω την κόρη μου για να προσέχει έναν από τους γιούς που αφήσατε πίσω , γιατί πολύ απλά δεν είστε εκεί για να τους μάθετε να φέρονται. Και όλο αυτό γιατί επιλέξατε να μην είστε εκεί και δημιουργήσατε μια άβυσσο συναισθημάτων στο παιδί σας, δείχνοντας του ουσιαστικά ότι αυτό φταίει για την απουσία σας.
Εξαιτίας της δικής σας ανευθυνότητας έχω να παλέψω παραπάνω χρόνο με τα παιδιά μου. Κατά τη διάρκεια της δικαστικής διαμάχης δίνουν την επιμέλεια στη μητέρα και εγώ υποβαθμίζομαι απλά σε «μια επίσκεψη».
Nα σας κάνω μια ερώτηση : ΠΟΙΟΙ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΕΙΣΤΕ;;!!;;;
Νομίζετε ότι απλά μπορείτε να φύγετε από τις υποχρεώσεις σας χωρίς συνέπειες;
Νομίζετε ότι μπορείτε απλά να δημιουργήσετε μια νέα ζωή ενώ πίσω σας αφήνετε συντρίμμια; Μπορεί να έχετε τη δυνατότητα να φύγετε αλλά όχι από τη συνείδηση σας. Όταν ξαπλώνετε το βράδυ ξέρετε πολύ καλά τι έχετε κάνει και τι άνθρωποι είστε. Που δεν είστε…
Και εσείς κυρίες μου , πως μπορέσατε να είστε με έναν τέτοιον άνθρωπο; Eάν ξέρετε ότι ο άντρας αυτός έχει παρατήσει τα παιδιά του και συνεχίζετε να μένετε μαζί του, δεν είστε καλύτερες από αυτόν! Μέσα από την αποδοχή σας, μπορεί να δικαιώνεται και να κρύβει την ντροπή του πίσω από αγάπες και λουλούδια.
Δεν έχω καμιά απάντηση που θα μπορούσε να σταματήσει έναν άντρα από το να παρατήσει τα παιδιά του. Αλλά σε μια κοινωνία που νοιάζεται πιο πολύ για αυτούς που κακοποιούν ζώα παρά για αυτούς που παρατάνε τα παιδιά τους θα είναι κάτι που πρέπει να μας κάνει να ανησυχήσουμε.
